Jak kontrolować ciało umysłem - praktyczny poradnik

Naukowcy udowodnili, że gdy wyobrażasz sobie, że Twoje mięśnie pracują - mózg wysyła do nich sygnały takie, jakby pracowały naprawdę. W efekcie stają się one coraz silniejsze - tak, jakbyś ćwiczył naprawdę. Albo nawet bardziej!

W innym eksperymencie poddawano kobiety hipnozie i sugerowano im, że ich piersi rosną. Efekt? Piersi urosły naprawdę!

Dziś podpowiem Wam, jak zacząć naukę kontrolowania ciała za pomocą swoich myśli.

Na wstępie jednak musimy coś ustalić: wpływanie na swoje ciało za pomocą myśli to sztuka, i umiejętność. I jak z każdą umiejętnością - posiada ona pewną strukturę i można się jej uczyć. I stawać się w niej coraz lepszym.

Co więcej i co ważniejsze - nie ma jakiejś "sztuczki" czy "triku", który sprawią, że nagle zaczniesz kontrolować swoje ciało i jego fizjologię wedle swojego uznania. To proces, pewien ciąg zdarzeń, flow. Czasem będzie coś wychodzić, a czasem nie. I trzeba się będzie tego spodziewać.

Jak wyobraźnią pozbyłem się pewnych dolegliwości

Moja przygoda z wpływaniem na swoje ciało za pomocą myśli zaczęła się kilka lat temu.

Od nabawienia się odcisków.

Była zima, a ja ubrałem jakieś beznadziejne buty, w których coś dziwnego stało się z podeszwami (jakby nieco się zapadły od środka). Mniej więcej w połowie spaceru - kilka kilometrów od domu - całe moje stopy zaczęły boleć mnie tragicznie. Ledwo dotarłem do domu.

Okazało się, że na obu stopach mam mnóstwo odcisków - i to cholernie bolących.

Oczywiście zmieniłem buty, ale problem nie minął. Bóle dawały o sobie znak i to mocno, a odciski same schodzić nie chciały za Chiny Ludowe.

Kupiłem jakiś specjalny płyn, który miał mi pomóc - ale pomógł niewiele. A chodzić trzeba.

I wtedy odkryłem w pewnej książce przepis na ... uwaga - samoleczenie.

Technika polegała na tym, że należało sobie przypomnieć o jakiejś swojej ranie, którą się kiedyś miało i co do której nie miało się najmniejszych wątpliwości, że się zagoi.

Tak też zrobiłem. Zobaczyłem obraz skaleczenia palca, które uczyniłem sobie kiedyś, jeszcze na studiach, maszynką do golenia. Uraz był fatalny, krew lała się litrami z palca, ale wiedziałem, że w końcu rana się zagoi.

Następnie należało sobie zadać kluczowe pytanie: Skąd wiem, że rana się zagoi?

I wtedy też mój umysł wyświetlił mi na ranie coś dziwnego: był to taki jasny, lekko zielony, lekko niebieski błysk.

I zobaczyłem na kolejnych obrazach, które rozciągały się na prawo ode mnie (w przyszłość), że rana staje się coraz bardziej zasklepiona. Tam, gdzie już zanikała, obrazy ciemniały i oddalały się - jakby ranga skaleczenia schodziła na drugi, potem trzeci plan - aż do zaniknięcia.

W taki sposób mój umysł zdradził mi, jak reprezentuje sam sobie proces leczenia. 

Zdumiało mnie to nieco. I oczywiście wiedziałem, jak mam postępować.

Wyobraziłem sobie, że taki sam jasny błysk pojawia się na moich odciskach, po czym na kolejnych obrazach odciski szybko znikają. Co więcej - wyobraziłem sobie mniej stadiów gojenia się odcisków, w nadziei, że proces nastąpi szybciej niż gojenie rany.

Miałem poczucie, jakbym w swoim umyśle odblokował jakąś przegródkę. Uruchomił myślenie, którego wcześniej nie miałem.

Na drugi dzień stało się coś zdumiewającego.

Odciski kompletnie przestały mnie boleć!

Po prostu nie wierzyłem, że to się dzieje. Męczyłem się z nimi jakieś 2 tygodnie - bez żadnego efektu. I nagle po prostu mogłem dotknąć swoich stóp i chodzić w butach.

Odciski szybko zniknęły i od tamtej pory nie miałem ani jednego.

Jak wykorzystywać wyobraźnię do zmiany siebie

To, na czym pracowałem, nazywa się submodalnościami.

Są to cechy naszych wewnętrznych wyobrażeń.

Przykładowo: Wyobraź sobie, co stanie się na 100% za trzy miesiące od teraz. Co widzisz? Jaki obraz?

Oczywiście większość z nas automatycznie skupia się na treści. Ja zobaczyłem zimę (luty) - drogi zasypane śniegiem, jakieś choinki. samochody.

Ale teraz skupmy się na czymś innym - nie na treści, acz na formie obrazu.

Gdzie on się znajduje? U mnie jest po prawej, na wysokości oczu. Ma rozmyte granice. Jest niewielki, ale dość jasny. Kolorowy i nieruchomy. To jakby stop-klatka z zimy. Ma swoją głębię, to znaczy jest trójwymiarowy (trochę, jakbym patrzył przez okienko na zimę).

To właśnie submodalności tego obrazu.

Pytam sam siebie i mój umysł odpowiada mi pewnością - tak, tak będzie bez niemal wątpienia za jakieś 3 miesiące od teraz.

Teraz już wiem, jak mój umysł koduje pewne na niemal 100% wydarzenia w dość bliskiej przyszłości. To kod, pewien wzorzec, dzięki któremu mój umysł organizuje swoje doświadczenia wewnętrzne.

A teraz myślę o swoim ciele - jak będzie ono wyglądało za 3 miesiące. Widzę ciało DreamWalkera - silne, zdrowe, rześkie. Prężą się na nim cudne muskuły :)

Ten obraz jest jakby nieco dalej. Zauważyłem, że im dalej ten obraz jest ulokowany ode mnie, tym mniej realny mi się wydaje (jest jakby poza moim "zasięgiem"). Więc przybliżam go i umiejscawiam go dokładnie w tej samej odległości, co obraz zimy.

Czuję się pewniej w stosunku do tego obrazu.

Zauważyłem też, że im wyraźniejszy obraz (mniej zamazany, bardziej bogaty w szczegóły), tym pewniejszy mi się wydaje. Mówi się przecież "widzę to wyraźnie" - mając na myśli pewne swoje przekonanie względem omawianej rzeczy.

Toteż wyostrzam obraz tak bardzo, jak to możliwe.

Zauważam też, że zmiana obramowania obrazu jakoś na mnie wpływa. Im obramowanie obrazu ostrzejsze, tym bardziej wiarygodny obraz przedstawia dla mnie. Zatem obraz mojego super zdrowego ciała za 3 miesiące od teraz wsadzam w ramy wyraźne.

Innymi słowy - staram się upodobnić obraz pożądany do obrazu wzorcowego.

Mój umysł zaczyna myśleć o moim ciele inaczej.

Nie tylko wzrokiem człowiek żyje - czyli jakie mamy inne systemy

To, co omówiłem teraz, to submodalności wzrokowe - czyli jasność, położenie obrazu, jego ostrość, kolory itd.

Są jednak jeszcze inne systemy zmysłowe: słuchowy i kinestetyczny.

Powiedz w swoich myślach coś, względem czego jesteś pewien na 100%. Na przykład, że jesteś człowiekiem. Jesteś tego pewien na 100%? Super, o to chodzi :)

A teraz powiedz sobie, że jesteś geniuszem :)

I co? Głos nieco inny? Jakby mniej pewny siebie, co nie?

Okej. Posłuchaj głosu, który mówi, że jesteś człowiekiem. Gdzie znajduje się jego źródło? U mnie - wewnątrz mojej głowy. Jest to głos głośny, mówi tonem pewnym siebie. To głos męski, niski.

Teraz powiedz sobie, że jesteś geniuszem.

W moim przypadku głos był dość głośny, ale ulokowany poza moją głową - przede mną konkretnie. Biorę więc źródło tego głosu i "wsadzam" sobie do głowy. Teraz mówię sobie: jestem człowiekiem i jestem geniuszem - oba stwierdzenia tym samym głosem wewnętrznym. Bez zawahania.

Moja pewność w stosunku do tego stwierdzenia rośnie.

Mamy też do czynienia z submodami kinestetycznymi - czyli czuciowymi. Czujemy w ciele i na ciele różne wrażenia: temperaturę, nacisk, wilgotność, skurcz, swędzenie, nacisk. Te wrażenia mogą obejmować tylko część ciała lub całe.

Krytyczna submodalność - czyli jak zmienić, by się zmieniło

Bawiąc się i eksperymentując z submodalnościami - odkryjesz tzw. krytyczne submodalności. Czyli takie, których zmiana powoduje zmianę Twoich odczuć i to konkretną.

Na przykład - u większości ludzi praworęcznych obrazy dotyczące przyszłości znajdują się po prawej, a obrazy dot. przeszłości - po lewej (u leworęcznych na odwrót).

Drugi przykład - większość osób postrzega obrazy ostre, wyraźne, jako bardziej realistyczne (prawdopodobne) niż obrazy rozmazane. Regułą jest także, że obrazy dotyczące przeszłości są wyraźniejsze i bogatsze w detale niż obrazy dot. przyszłości (która zawsze w jakimś stopniu wydaje się mglista).

Kolejny przykład - obraz osoby w stali szarości bywa oznaczeniem osoby, która odeszła z naszego życia. U mnie wszystkie osoby, które odeszły, są po mojej lewej i patrzą gdzieś w dal - nie na mnie. Jeśli patrzą na mnie, to mam wrażenie, że są obecne (to tzw. panorama społeczna).

Chcą dokonać jakieś zmiany swojego myślenia - czy też ciała - zacznij poszukiwać właśnie krytycznej submodalności. Czyli tej małej zmiany, która czyni dużą zmianę w Twoim myśleniu i odczuwaniu.

Przykład: Jakbyś wyobrażał sobie swojego penisa za 3 miesiące od teraz, gdybyś był na 120% pewien, że urośnie o np. 10 centymetrów...?

Widzisz w głowie ten obraz? Gdzie się znajduje? Jakie ma kolory? Rozmiar? Daleko jest od Ciebie? Pół metra czy np. 10 cm od Ciebie? Jest wyraźny?

Okej.

A teraz pomyśl, jakby urosły Twoje włosy na głowie, gdybyś je przez najbliższe 3 miesiące nie strzygł. Widzisz ten obraz/ obrazy?

A może to film? Może widzisz, jak Twoje włosy rosną np. w przyspieszonym tempie?

Porównaj cechy obrazu, gdy rośnie Twój penis i Twoje włosy.

Czym się różnią?

Czaisz, o co chodzi? :)

Te obrazy mają inną formę. Twój umysł wyświetla je w inny sposób. Ty inaczej odbierasz oba te sposoby. Wzrost włosów nie pozostawia wątpliwości - jeśli ich nie obetniesz, to na 100% będę dłuższe niż teraz. Prawda?

A penis? Penis budzi pewne wątpliwości. Urośnie? Raczej nie. Raczej będzie taki, jaki jest.

Skąd to wiesz?

Widzisz? Znów masz w swojej głowie jakiś obraz. Zbadaj jego cechy. Sprawdź, po czym Twój umysł poznaje, że ma rację. Jak buduje swoje wyobrażenia o przyszłości - o tym, co zdarzy się na pewno. O tym, co być może się zdarzy. I o tym, co zdarzyć się nie może.

Zobacz, usłysz i poczuj różnicę.

I baw się tymi cechami. Zmieniaj je wedle uznania. I sprawdzaj efekty na sobie, na swoich odczuciach i ciele.

Możliwości submodalności - czyli co możesz zmieniać

Możesz przede wszystkim uwiarygadniać lub kwestionować każde przekonanie.

Uważasz, że brakuje Ci inteligencji? Sprytu? Atrakcyjności?

Weź przekonanie, którego jesteś pewien na 100%. Sprawdź, jak jest zakodowane (cechy obrazu, dźwięku, odczucia), a następnie zakoduj potrzebne Ci przekonanie w podobny sposób.

Uważasz, że jesteś głupi, brzydki, słaby?

Weź przekonanie absurdalnie niewiarygodne ("Na Marsie żyją dzikie świnie") i sprawdź, jak jest zakodowane. A następnie zakoduj w podobny sposób przekonanie, którego nie chcesz już mieć.

Sprawdź, jak Twój umysł koduje:

• osobę, którą kochasz
• osobę, której nienawidzisz
• proces samoleczenia
• przekonanie niewiarygodne
• fakt w 100% pewny
• obraz siebie i innych ludzi
• obraz siebie w różnych sytuacjach: stresującej, wstydliwej, pewnej, pozytywnej

Lista submodalności - warto ją mieć przy sobie:

WZROKOWE:

Asocjacja / dysocjacja - asocjacja jest wtedy, gdy patrzysz na sytuację swoimi oczami, jesteś uczestnikiem wyobrażonej sytuacji. Dysocjacja jest wtedy, gdy jesteś obiektywnym obserwatorem i widzisz siebie w jakiejś sytuacji. Asocjacja pozwala przeżywać cieleśnie coś, a dysocjacja - dystansować się do sytuacji.

Asocjacja - czujesz się, jakbyś to Ty tryskał.

Dysocjacja - jesteś tylko obserwatorem sytuacji.

Piękne przejście od dysocjacji (jesteś obserwatorem) do asocjacji (jesteś uczestnikiem).

Intensywność barw - od skali szarości, przez barwy mdłe, pastelowe, aż do soczyście intensywnych kolorów. Szarość to nieaktualność, śmierć, ale też klasyka, uniwersalność, powaga. Kolory to życie, radość, a także infantylność.

Ruch: film / obraz statyczny - ruch działa na wyobraźnię, jest bardziej stymulujący i przyciągający uwagę. Choć statyczne obrazy też mają jakieś zalety - reprezentują np. niezmienne wartości. Może się odbywać normalnie, może też być spowolniony lub przyspieszony, a film może lecieć normalnie lub "od tyłu".

Obraz miłości czy seksu może być statyczny lub dynamiczny - jak to wpłynie na Twój umysł?

Ostrość, wyrazistość obrazu - obraz może być wyraźny lub rozmazany w większym lub mniejszym stopniu. Zazwyczaj rozmazane obrazy kojarzą się ze snami, marzeniami, czymś nierealnym. Wyraźne obrazy są kojarzone z konceptem rzeczywistości, prawdziwości, realności.

Obraz wydaje się nierealny.

Ten obraz z kolei jest bardziej "prawdziwy".

Jasność obrazu - czyli od barw ciemnych do super jasnych. Jasność często koduje pojęcia dobra i zła, legalności i nielegalności. Czerń jednak nie musi być zawsze zła - czasem kojarzy się z elegancją i luksusem. Biel oznacza czystość.

Obrazy jasny kontra ciemny - który seks wydaje Ci się atrakcyjniejszy?

Położenie obrazu (lewo-prawo, góra-dół, odległość) - w jakiej pozycji względem Ciebie znajduje się obraz? Jeśli jest przed Tobą lub po prawej - może to oznaczać, że kodujesz tak przyszłość. Im wyżej obraz - tym ważniejszy się wydaje (np. obraz osoby umieszczony wysoko często koduje autorytet, a niżej - kogoś gorszego). Odległość często koduje albo oddalenie w czasie, albo możliwość osiągnięcia czegoś (coś jest "w zasięgu" lub poza nim).

Rozmiar obrazu - zazwyczaj większe obrazy wywierają większe wrażenie (dlatego chodzimy do kina). Choć wiemy też, że małe bywa piękne :) Rozmiar obrazu możesz określać np. podając mniej więcej jego wymiary fizyczne w centymetrach lub metrach.

Obramowanie obrazu - może być ostre (np. obraz w postaci prostokąta) lub rozmyte (płynnie przechodzi w nicość etc.). Ramki też mogą występować w postaci obramowania konkretnym kolorem.

Kontrast - czyli różnica między najjaśniejszym a najciemniejszym punktem obrazu. Obrazy o wysokim kontraście (czerń i biel) są dla mózgu bardziej stymulujące.

Głębia (3D / 2D) - obrazy trójwymiarowe bardziej angażują umysł, niż płaskie i 2D.

Wytrzyj spermę ze swojej twarzy - czyli moc obrazów 3D

SŁUCHOWE

• Położenie źródła dźwięku i odległość od niego
• Głośność źródła dźwięku
• Mowa / dźwięk abstrakcyjny
• Stereo / mono
• Mowa: tonacja (łagodna, złośliwa, pewna siebie), szybkość mówienia, wyrazistość mowy
• Dodatkowe efekty: echo, zniekształcenia etc.

KINESTETYCZNE (CZUCIOWE)

• Nacisk na ciało
• Położenie na ciele
• Temperatura
• Wilgotność
• Faktura (np. gładka, szorstka)
• Waga
• Kształt
• Intensywność

***

Mam nadzieję, że zachęciłem Cię do zabawy submodalnościami i testowaniem na sobie różnych metod.

Pamiętaj - to nie submodalności działają lub nie - to Ty działasz. Lub nie. To nie jest jakaś cudowna metoda, ale sztuka, nauka i przygoda. Na ile będziesz w niej dobry - zależy od Ciebie i od tego, jak będziesz ćwiczył.

Nie nastawiaj się od razu na rezultat - po prostu się baw, kombinuj i testuj. Daj sobie tyle szans na dokonanie potrzebnej zmiany, ile będziesz potrzebował.

A w razie czego - pisz w komentarzach. Pomogę, jak będę umiał :)