Jak zacząć żyć tu i teraz – w 7 dni pozbywając się większości swoich problemów

W teraźniejszości w 99% przypadków nie dzieje się nic złego. W teraźniejszości zazwyczaj nic nam nie grozi. W teraźniejszości jest tylko to, co jest tu i teraz.

Teraźniejszość to kraina bez złowieszczych prognoz, chamstwa polityki, bez żarliwych konfliktów, awantur.

I choć w teraźniejszości żyjemy ciągle, non stop (nie mamy wyjścia), to czasem „powrót” do niej zajmuje nam wiele czasu. Nasze rozszalałe umysły wciąż opowiadają nam historie o tym co było i co niby będzie – sprawiając, że umyka nam w życiu to, co najcenniejsze: chwila obecna.

Jak to zmienić? Jak znów nauczyć się – niczym dzieci czy zwierzęta - żyć tym, co jest? Jak poczuć na sobie, że problemy to tylko… fikcja umysłowa?

Doceń to, co jest

Większość ludzi zgodzi się ze stwierdzeniem, że powinniśmy doceniać to, co mamy.

Nasze pogrążone w wewnętrznych aferach umysły sprawiają jednak, że przez większość czasu nie widzimy tego, co mamy przed oczami – więc jak mielibyśmy to docenić?

Jak mielibyśmy poczuć wdzięczność za każdy oddech, skoro zazwyczaj ani jednego z nich nie jesteśmy świadomi?

Umysł to fantastyczna maszyna, ale jego zadaniem jest tylko i wyłącznie odpowiadanie na jedno zasadnicze pytanie – co ma robić ciało tu i teraz?

Jeśli jego dywagacje, historie, przemyślenia nie potrafią odpowiedzieć, co powinieneś zrobić tu i teraz – jaką realną, fizyczną czynność masz podjąć – to wszystkie te procesy są niepotrzebne.

Są tylko pieprzeniem. Mogłyby nie istnieć, bo i tak nic obiektywnie nie robisz. Nie zmieniasz rzeczywistości.

Nieważne, co planujesz. Nieważne, co przeżyłeś. Nieważne, co przewidujesz, co wymyślasz, co wspominasz. Ważne, co zrobisz na tej podstawie tu i teraz.

Bo tylko tu i teraz w ogóle cokolwiek możesz zrobić.

Nie możesz zrobić czegoś „za moment” – bo „za moment” nie istnieje. Gdyby istniało, nie byłoby to już „za moment”, ale „teraz”.

Tylko tu i tylko teraz możesz podjąć decyzję, aby coś zrobić. Albo czegoś nie robić.

Oczywiście układanie planów jest przydatną umiejętnością. O ile w końcu doprowadzi Cię do podjęcia decyzji i wykonania akcji tu i teraz. Jeśli nie postawisz pierwszego kroku – to plan pozostanie tylko teorią. Abstrakcją. Konceptem.

A nie faktem.

Mnisi buddyjscy uczą się wciąż na nowo koncentrować na swoim oddechu. Bo oddech zawsze jest tu i teraz. Ciało i jego odczucia, emocje, reakcje – są zawsze w teraźniejszości.

Umysł natomiast podróżuje przez czas – rzadko kiedy wracając do tego, co dzieje się w teraźniejszości; wokół nas, przed naszymi oczami. Dla wielu z nas teraźniejszość to tylko mały punkciki „przerabiający” przyszłość na przeszłość.

A przecież to właśnie ten mały punkcik jest areną, na której toczy się całe Twoje życie przez cały czas. To, co było, teraz jest tylko obrazem w Twojej głowie, który przywołujesz. To, co będzie, także.

Te obrazy w Twojej głowie… także wyświetlają Ci się tu i teraz.

Bo nie ma nic innego tak naprawdę. Nie ma żadnego „kiedyś”, „niegdyś” czy „tam”. Zawsze mamy przed oczami albo to, co nas w danej chwili otacza. Albo to, co sobie wyobrażamy, że dzieje się „tam”, działo się „niegdyś” i będzie dziać się „kiedyś”.

Być może zaczyna do Ciebie już docierać fakt, że większość ludzi śni. Halucynuje na jawie. Często sny, które są okropne.

W rzeczywistości problemy nie istnieją. Wszechświat istniał bez nas i nie było w nim żadnych problemów – działo się to, co miała się dziać (a wiemy to stąd, że się działo). Dopiero, jak pojawił się człowiek, pojawił się koncept pt. „problem”. Zaczął określone sytuacje nazywać problemami.

Tworzenie problemów to metoda przydatna w zarządzaniu swoim zachowaniem, to fakt. Koncept ten generuje stres, który czasem działa motywująco. Problem jest jednym ze skuteczniejszych (stąd też nagminnie stosowanych) metod motywowania się.

Co nie zmienia faktu, że problemy nie istnieją w obiektywnej rzeczywistości. Istnieją nieprzyjemne emocje. Istnieją wyobrażenia celów, których nie potrafimy osiągnąć. To tyle. Reszta to iluzja. Zły sen o złym świecie i złych ludziach – skonstruowany na bazie nikłych przesłanek.

Wiem, że trudno wyrwać się z tej iluzji. Że trudno się obudzić. Bo umysł wciąż powtarza te same śpiewki, wyświetla przed oczami te same obrazy, filmy, odtwarza te same słowa, przemówienia, dźwięki.

I wiem, że – choć moje słowa być może na jakimś poziomie brzmią dla Ciebie logicznie (albo i nie) – póki tego nie doświadczysz, nie zrozumiesz w pełni.

Nie poczujesz.

Jeśli nie wyskoczysz ponad taflę, to nie odkryjesz, że całe życie pływałeś w wodzie. Dopiero, gdy uda Ci się obudzić choć na chwilę, poczujesz to, o czym tutaj piszę - że śniłeś.

Inaczej będzie to wszystko tylko suchą teorią – kolejną opowieścią. Ładną, inspirującą być może, ale tylko opowieścią.

Jak znaleźć budzik:

Budzikiem jest Twoja świadomość. Celowa koncentracja na tym, co jest tu i co jest teraz. Może to być oddech, może to być cokolwiek innego.

Oczywiście umysł nie da Ci spokoju. Przynajmniej nie na początku.

Gdy tylko skupisz się na dłużej na tym, co jest tu i teraz – on za moment wymyśli myśl, która będzie Cię kusić.

To będzie może w stylu „ooo, super, koncentruję się na teraźniejszości” – choć to już historia, bo właśnie koncentrujesz się na myśli, która zawsze dotyczy tego, co było (myśli, nawet w czasie teraźniejszym, zawsze są choćby minimalnie spóźnione w stosunku do tego, co jest).

Wtedy złap się na tym, że odpływasz i znów wróć do koncentracji na tym, co jest tu i teraz – np. na swoim oddechu.

Medytacja to nie jest oczyszczanie umysłu. To jest ciągła walka z chwastem myśli, który kiełkuje na nowo i na nowo. To ćwiczenie w wyrywaniu tych chwastów. To ucinanie tych myśli, gdy są jeszcze w zarodku.

To uświadamianie sobie, że umysł wciąż próbuje przechwycić naszą uwagę i pokierować ją na tor luźnych skojarzeń – podążając drogą zupełnie losowo wdrukowanych ścieżek neuronowych w Twojej głowie.

To tylko powtarzanie tego, co już było. Umysł bez odpowiednich strategii raczej nie będzie kreatywny. Będzie tylko powtarzał to, co już było. Jak zdarta płyta.

Przejmij stery. Zauważ i usłysz to, że myślisz. I stań obok tych myśli. Uświadom sobie, że treść nie jest ważna – ważne jest, że złapiesz się na tworzeniu wewnętrznych obrazów, na gadaniu do siebie głosami o określonych tonacjach i brzmieniu.

Utnij to. To Twój umysł. Świadomie masz kontrolę nad tymi rzeczami.

Ucinaj to wciąż na nowo, bo to wciąż będzie kiełkować. Ćwicz tę umiejętność i stawaj się w niej mistrzem.

Początkowo będziesz się łapał na tym, że Twoje myślenie wywiodło Cię w pola dalekie od Twojego oddechu po wielu minutach. Potem czas ten się skróci. Już po paru sekundach będziesz wiedział – oho, znów dałem się zdekoncentrować. A potem będziesz ucinał każdą myśl już w zarodku.

Staniesz się mistrzem wygaszania swoich myśli.

Nigdy zapewne nie uda Ci się tego osiągnąć w 100%. Twoje myślenie zawsze będzie się „tliło” gdzieś tam w środku głowy. Ale to nie będzie już pożar. To będzie cieniutka strużka myślenia, które będzie tylko rozmazanym, bezkształtnym majaczeniem.

A Ty znajdziesz się w pełni w teraźniejszości – w krainie bez stresu, bez celów, bez problemów, bez konfliktów, bez żadnych konieczności i obowiązków.

Już po tygodniu takich ćwiczeń – po ok. 30 minut dziennie (minimum 21 minut, bo tyle potrzebują hormony stresu, żeby się rozłożyć) – zauważysz i poczujesz w swoim życiu spektakularne zmiany.

Oto 99% problemów po prostu się rozpłynie. Sam zdecydujesz, co nazywać problemem, by się motywować i wywoływać w sobie stres, na który się zgodzisz (stres – wbrew pozorom – nie jest zły).

I wtedy i tylko wtedy serio poczujesz to, o czym tutaj piszę. Podpiszesz się pod każdym moim słowem, bo będziesz miał doświadczenie tej sytuacji.

A nie tylko jej koncept w głowie.

Decyzja, czy zacząć ćwiczyć, jest w Twoich rękach.

Możesz przez resztę swojego życia śnić i żyć historiami, które niczego nie zmieniają. Możesz oddawać się iluzjom i napinać swoje ciało w przypadkowych momentach życia (np. idąc ulicą i rozgrzebując przykre sytuacje sprzed 5 lat).

Ale możesz też już dziś zacząć systematycznie ćwiczyć koncentrację na swoim oddechu – wciąż na nowo wracając do teraźniejszości i rozwijając w sobie umiejętność „ucinania myślowych chwastów”, które przeszkadzają Ci w pełni cieszyć się tym, co jest tu i teraz.

To Twoje życie i sam decydujesz, jak chcesz je spędzić. Kontroli nad umysłem nie przejmiesz – ale możesz przejąć kontrolę nad swoją koncentracją, uwagą, świadomością. Co nauczy Twój umysł z biegiem czasu, jak ma myśleć.

Działaj. Zmień tą wiedzą swoje życie. I baw się dobrze.