Przytrafiło mi się coś bardzo złego :(

Zaczęło się jakiś miesiąc temu. Od skurczu w prawej nodze. Był dziwny. Niepodobny do niczego, czego doświadczyłem. Pomyślałem: może przejdzie. Po dwóch dniach doszły nieprzyjemne skurcze w prawym ramieniu.

Ręka i noga jednocześnie. Momentami traciłem siłę w dłoni. Bałem się, że wypuszczę kubek z herbatą. Wiedziałem, że to nie wróży nic dobrego. Mimo nadziei, objawy nie mijały.

Zgłosiłem się na pogotowie. I zaczęło się...

Neurolog zbadał moje odruchy. Prawa połowa mojego ciała była wyraźnie osłabiona. Coś dzieje się z mózgiem. Wysłano mnie w trybie pilnym na rezonans magnetyczny.

Okazało się, że mam zmiany z centralnym układzie nerwowym. W prawej półkuli - duże ognisko zapalne. W lewej - liczne, małe, rozsiane.

Zrobiono mi mnóstwo badań. Pobrano płyn mózgowo-rdzeniowy z kręgosłupa i cysternę krwi.

A potem podłączono do kroplówek.

Byłem coraz słabszy. Po 9 dniach w szpitalu, nie miałem prawie sił, by wyjść z łóżka. Pierwsza noc w domu okazała się niemal zgonem. Łamało mnie w kościach jak na torturach, dostałem wysokiej gorączki, dreszczy, wymiotowałem.

Uratowało mnie to, że ostatkiem sił otworzyłem okno i padał śnieg. To mnie ochłodziło. Leżałem na podłodze, a płatki śniegu opadały mi na twarz. Dożyłem rana. Znalazła mnie rodzina.

Praktycznie straciłem siłę w mięśniach, przede wszystkim w nogach. Moje łydki kurczyły się w niekontrolowany sposób. Nie miałem siły na nic. Kompletnie. Nawet, żeby zjeść. Mój głos obniżył się, gdyż choroba zaatakowała też mięśnie tchawicy / krtani (?).

Do szpitala dotarły wyniki wszystkich badań.

Zdiagnozowano u mnie stwardnienie rozsiane.

Było we mnie od lat - ale nie dawało objawów. Zostawiło tylko charakterystyczne zmiany w mózgu.

To tajemnicza choroba, w której układ immunologiczny człowieka atakuje jego własny mózg - a konkretnie osłonki mielinowe wokół neuronów, sprawiając, że impulsy nerwowe rozpraszają się. W losowych miejscach.

W zależności, co choroba "ugryzie", takie narządy wysiadają. Można stracić wzrok, słuch, mowę, uczucie w różnych miejscach ciała.

Mnie zaatakowało w miejscu odpowiedzialnym za kontrolę mięśni prawej strony ciała, potem obu nóg.

***

Aktualnie mój stan powoli się poprawia. Odzyskuję siłę w nogach, a nieprzyjemne skurcze powoli (bardzo powoli) odpuszczają (choć wciąż muszę co chwilę przerywać pisanie, bo tracę kontrolę nad prawą ręką).

Oswajam się z diagnozą. Z chorobą, która najpewniej będzie mi towarzyszyć już do końca życia.

Jest spora szansa, że tym razem wyjdę jeszcze bez szwanku. Że za jakiś czas wrócę do 99% sprawności, jaką miałem przed atakiem. A może nie... Atak był ciężki i obejmował wiele narządów. Gwarancji nikt mi nie da.

Potem czekają mnie leki do końca życia. Które będą robić, co ich mocy, by nie przyszedł kolejny atak. Choć zgodnie z aktualną wiedzą, kolejny atak przyjdzie.

Wtedy będą liczyć się godziny. Odpowiednie leki będą musiały drastycznie zmniejszyć aktywność mojego układu immunologicznego, żeby nie dopuścić do dalszych zniszczeń.

Nie wiem, czy jeszcze będę mógł prowadzić auto.

Na razie cieszę się, że nadal umiem składać słowa i mogę do Was napisać. Że wciąż żyję.

Ten miesiąc był najgorszy w moim życiu. Wciąż pachnę szpitalem i umieraniem. Jeszcze na początku marca byłem w kinie, dobrze się bawiłem, jeździłem autem, cieszyłem się życiem. Dziś z trudem odzyskuję siły, by usiąść przed kompem i napisać, co mnie spotkało.

Przede mną wielka przygoda, o którą się nie prosiłem. Choroba, której nie zapraszałem do swojego życia. O której jeszcze 30 dni temu nie wiedziałem za dużo - dziś jest moją makabryczną kochanką.

"Mamy dwa życia. To drugie zaczyna się wtedy, kiedy się zorientujemy, że mamy tylko jedno".

- Konfucjusz.

Moje drugie życie właśnie się zaczęło.

***

Zgodnie z aktualną wiedzą medyczną, stwardnienie rozsiane (SM, sclerosis multiplex) jest chorobą nieuleczaną i postępującą. Leczenie opiera się na zmniejszeniu szans na kolejny atak choroby. Rozwój medycyny w leczeniu tej choroby jest jednak bardzo dynamiczny. Aktualnie są testowane leki, które mogą dawać nawet 90% szans na całkowite zatrzymanie choroby. Testowane są także terapie przywracające utraconą sprawność.

Rozmawiałem z pewnym doktorem, specjalistą od leczenia SM. Mówi, że postęp jest tak duży, że być może w ciągu najbliższych 5 lat choroba będzie już całkowicie uleczalna. Póki co - muszę zrobić wszystko, co w mojej mocy, aby ją zatrzymać.

Trzymajcie kciuki.