Jak zaakceptowałem siebie - (k)rok po (k)roku

Od zawsze wiedziałem jedno: jestem jakiś inny. Jak puzzel z innej układanki. Nie akceptowałem siebie - walczyłem ze sobą, ze swoimi odruchami, myślami, uczuciami. Byłem nieszczęśliwy.

Przebyłem długą drogę, nim wyszedłem na prostą. Chciałbym Wam o tym opowiedzieć - bo myślę, że może komuś pomóc w odkryciu jego własnej drogi do pełnej akceptacji i zrozumienia siebie.

Rysowałem sportowców w majtkach

Miałem bodaj 5 lub 6 lat, gdy zafascynowały mnie męskie zawody w podnoszeniu ciężarów. Wielcy, silni mężczyźni jęczeli spoceni na wizji - a mnie ogarniała ekscytacja. Pamiętam, że nawet rysowałem ich w samych majtkach i mówiłem wszystkim, że kiedyś też będę unosił sztangi.

Po jakimś czasie uświadomiłem sobie, że inne chłopaki interesują się dziewczynami - a ja nie. Ogólnie niedookreślony pociąg i zainteresowanie mężczyznami miałem od zawsze. Społeczeństwo między wierszami mówiło mi: to złe. To chore.

Aż w wieku 18 lat zakochałem się po uszy w pewnym facecie.

To uczucie było tak piękne, tak doskonałe, tak boskie - że wiedziałem już, że to nie może być coś złego. Cały świat się myli. Tak zaakceptowałem swoją orientację.

Czy geje to fajni ludzie?

Jednak to, że zaakceptowałem ją u siebie - nie oznacza, że pozbyłem się wszelkich negatywnych stereotypów o gejach, jakie społeczeństwo zdołało mi wsadzić do głowy - że jesteśmy "rozwiąźli" seksualnie, niewierni, wiecznie napaleni. Że tworzymy płytkie relacje, roznosimy HIV i chcemy adoptować dzieci, żeby je wykorzystywać.

Lata obserwacji, analiz i rozmów z Czytelnikami tego bloga uświadomiło mnie, jak jest naprawdę. Wszystkie te pojebane stereotypy zostały stworzone przez heteryków, którym utkwiły w głowie tylko te obrazy gejów, które najbardziej ich szokowały - pomijając całą prawdę.

Zdecydowana większość gejów jest monogamicznych i chce stworzyć związek oparty na miłości. Związki gejowskie są trwalsze od związków hetero i lesbijskich. Geje potrafią być przykładnymi ojcami - choć większość dzieci mieć nie chce. Problem HIV dotyczy w sumie niewielkiego procenta gejów - i najczęściej tych, którzy serio serio niebezpiecznie się zachowywali.

Starałem się odkryć, jaka jest o nas prawda w sensie statystycznym. Po to były te ankiety i setki pytań - bo dziś wiem już o wiele więcej. Stereotypy w większości się rozpadły - a jeśli się jakieś ostały, to już na pewno nie na tyle silne.

Te fatalne stereotypy to język, jakimi posługują się nierozgarnięci ludzie, którzy nie znają gejów (to samo tyczy się samych gejów-homofobów). 

Opowiadają o nas jak o dzikim plemieniu z odległej krainy, które dopuszcza się bezeceństw i szokujących praktyk. Szukają sensacji, szoku i kochają się oburzać - są wręcz od tego uzależnieni.

A ja odkryłem, że geje to fajni ludzie. Tak po prostu. Jasne, z problemami, obawami, swoimi pewnymi przywarami - ale w większości to po prostu fajni, życzliwi ludzie.

Lubię ludzi, ale nie chcę z nimi przebywać - nie oczekuję, że ktoś to zrozumie

Czy te wydarzenia zakończyły mój proces samoakceptacji? Nie - było jeszcze sporo rzeczy, z którymi musiałem się wewnętrznie dogadać.

Kolejną kwestią była moja tendencja do uciekania od ludzi. Podczas gdy inni chodzili na imprezy, pili i się bawili - ja wolałem siedzieć w domu, w ciszy, w samotności i czytać książki, oglądać filmy czy grać w gry. Społeczeństwo znów zdawało się to źle oceniać - jesteś odludkiem, trzeba się uczyć współpracy, żyć z ludźmi, bawić - a nie izolować. To podejrzane.

Lata później trafiłem na cudowną książkę "Ciszej proszę siła introwersji w świecie który nie może przestać gadać" Susan Cain. Nagle okazało się, że jestem introwertykiem i że jest to mój ogromny atut.

Najbardziej w głowie utkwiła mi obserwacja autorki, że E = mc2 nie wymsknęło się nikomu pod czas imprezy między jednym a drugim drinkiem. Ale było efektem samotnej, ciężkiej pracy i analizy.

Niemal wszyscy wielcy wynalazcy, filozofowie, artyści byli introwertykami, którzy samotnie pracowali, myśleli, pisali, tworzyli. Picasso mawiał ponoć, że bez samotności żadna poważna praca nie jest możliwa.

Introwersja dotyczy sposobu, w jaki nasze umysły przetwarzają bodźce. Ekstrawertycy są w stanie przyjmować wiele różnorodnych bodźców i analizują je pobieżnie. Introwertycy z kolei bardzo głęboko analizują bodźce - w związku z tym intuicyjnie unikają ich nadmiaru, by móc skupić się na ważnych ideach.

Zrozumiałem, że introwersja to dar. To umiejętność samodzielnej pracy. To zdolność do koncentrowania się na dużych, ważnych ideach. To pogłębione rozumienie świata. To wybieranie garstki znajomych, z którymi można głębiej pogadać - ponad tłum płytkich ludzi, którzy gadają tylko o pieniądzach i statusie społecznym.

Z tego zakresu polecam też książkę "Sekretne życie introwertyków" Jennifer Granneman.

Raz rozbolał mnie brzuch. I ból trwał 23 lata.

W wieku 8 lat zachorowałem na coś. Bóle brzucha atakowały mnie kilka razy dziennie. Tak silne, że ledwo widziałem na oczy. Do tego całe spektrum objawów jelitowych - tak bardzo wstydliwych i upokarzających dla młodego człowieka.

Pojawiły się stany lękowe i depresyjne - co nie dziwi, gdy takie rzeczy się dzieją. I do tego wmawianie mi, że to wszystko moja wina, bo "to na pewno od stresu". "Sam sobie to robisz" - mówili ludzie dookoła. "Schizujesz się, przestań".

Pojawiło się potężne poczucie winy. Przeświadczenie, że jestem złym człowiekiem.

Trwało to 23 lata - nim w końcu znalazłem rozwiązanie. Dietę i leki, które co prawda nie wyleczyły mnie - ale usunęły 95% objawów. I medytację oraz metody kwestionowania siebie - które usunęły moje poczucie winy, wstyd, lęki i stresy.

Dziękuję przeznaczeniu, że było mi dane żyć w czasach, gdy nauka potrafiła mi pomóc. I mogłem odkryć metody, by sobie pomóc.

Dziś musiałbyś bardzo dobrze przyjrzeć się mojemu życiu, żeby odkryć, że noszę w jelitach dziwną i nieuleczalną chorobę, której korzenie sięgają neurologii, hormonów, bakterii jelitowych i układu immunologicznego. Nikt nie wie, co to jest.

Ale na szczęście mam już sporą kontrolę nad tym. I - co najważniejsze - zaakceptowałem siebie jako osobę chorą. Przyjąłem z pokorą oczywisty fakt - po dekadach walki ze sobą i obwinianiu siebie za swój los.

To była wielka lekcja o bólu. Gdy mówisz "boli mnie" - to odbierasz to jako karę. Jako atak na siebie. Ale jeśli powiesz "odczuwam ból" - po prostu opisujesz swoje doświadczenie. Nagle ból staje się informacją o stanie organizmu - a nie sygnałem słabości czy wady.

Niby niewiele. Ale zmieniło moje życie.

Nie lubiłem biegać, więc robiłem to przez 4 lata

Przez parę lat na siłowni dawałem sobie wycisk cardio - głównie na bieżni. Nie znosiłem tego, źle się po tym czułem, ale robiłem to, bo "tak się powinno".

Aż trafiłem na badania, gdzie naukowcy obserwowali szczury. Jedne chętnie angażowały się w ruchowe zabawy i tzw. "aktywny wypoczynek", podczas gdy drugie najchętniej leżały i odpoczywały. Przebadano ich geny. Okazało się, że aktywne szczurki miały genetycznie zakodowaną większą wydolność krążeniowo-oddechową, niż szczurki leniwe.

Potem zrobiono coś ciekawego. Zmuszono obie grupy szczurków, by regularnie biegały na bieżni. Szczurki aktywne chętnie brały w tym udział - leniwe trzeba było zmuszać. W efekcie - te leniwe ŻYŁY KRÓCEJ niż aktywne. Z powodu niedotlenienia.

Ja jestem leniwym szczurkiem.

Na myśl o intensywnym bieganiu robi mi się niedobrze. Wolę spacery lub krótkie ćwiczenia siłowe. Zrozumiałem, że mam geny niższej wydolności krążeniowo-oddechowej. I że bieganie robi mi to, co czułem, że mi robi - szkodzi.

Olałem to. Spacery i krótkie, intensywne wysiłki działają na mnie o wiele lepiej.

Zdałem sobie sprawę też, jak bardzo jesteśmy zdeterminowani naszymi genami. Że to, co przyjmuje społeczeństwo za dobre i normalne - nie musi być dobre dla mnie. A nawet szkodliwe.

Ale kultura uczy nas, że wciąż trzeba "się przełamywać". Zaciskać zęby i walczyć ze swoimi "słabościami". Praktycznie każdy film o tym jest.

Jestem sobą w nocy

Mój świat ;)

Pamiętam szkołę - wstawanie o 6:30 zimą, gdy na zewnątrz było ciemno i zimno, było katorgą i męczarnią. Potrzebowałem co najmniej godziny, żeby się ogarnąć. Czułem się przybity, smutny, wkurwiony.

Z perspektywy lat wiem, że miałem wtedy pierwsze objawy depresji.

Zawsze lubiłem siedzieć do późna w nocy i budzić się później - co było bardzo źle postrzegane. Leń, który złośliwie nie chce dopasować się do norm. Podczas gdy właśnie w nocy mój mózg szalał w fantazjach i pracował na pełnych obrotach - jak wtedy spać??

Potem trafiłem na prezentację TED pt. "Okradzeni - rzecz o nocnych markach". I dotarło do mnie to, co już czułem wcześniej. Ludzie po prostu mają genetycznie zakodowane chronotypy - poranny, wieczorny i mieszany. Ja EWIDENTNIE mam wieczorny.

Pani Magda ładnie opowiedziała o tym, jak podcina się skrzydła osobom z chronotypem wieczornym - zmuszając ich do porannego wstawania. I że naukowcy od lat biją na alarm, że trzeba przesunąć godziny nauki szkolnej, gdy nie dewastować części dzieci i młodzieży (ok. 30% to nocne marki).

Zaakceptowałem swoją nocnomarkowość. Nocne marki są bardziej kreatywne.

Szały tworzenia i kwestia bycia, ekhm... artystą

Od zawsze rozsadzała mnie kreatywność. Od dziecka ciągle coś rysowałem, pisałem, projektowałem, tworzyłem. Swego czasu nawet komponowałem muzykę. Czułem dziwne nastroje i emocje, których nie czuli inni. Byłem jak reaktor emocji, w którym tlą się ciągle nienazwane uczucia.

Wpadałem w twórcze manie, które trwały nawet po 2-3 tygodnie - podczas których non stop tworzyłem. Sprawiło mi to dziką przyjemność. Dawało poczucie "bycia bogiem tworzenia" (wiem, że nieskromnie). Z trudem i nie bez poczucia zażenowania - czułem, że łatka "artysty" by do mnie pasowała.

Potem przeczytałem artykuł o genetycznych podłożach tzw. hipomanii - twórczego stanu podekscytowania, który regularnie mnie nachodził. To ogromna siła i moc, która może coś stworzyć - a może też wypalić. Trzeba się z nią ostrożnie obchodzić - ale wiecie co? Nigdy bym tego nie chciał wykasować ze swojego życia.

Tworzenie to dla mnie sens życia.

Dla innych życie to wspinanie się po społecznej drabinie hierarchii czy statusu. Impreza. Podróż.

Dla mnie życie to akt tworzenia. Moje życie jest dla mnie warte tyle, ile stworzyłem. Reszta nie ma znaczenia.

Dlatego takie dziedziny jak branding, game design, pisarstwo, projektowanie, sztuka - to dla mnie sens istnienia. 

Uważam, że doszliśmy tak daleko w rozwoju głównie przez to, że jesteśmy kreatywni. Zaczynaliśmy jako małpy wpatrzone w księżyc, które u swoich stóp miały tylko kamienie i patyki. A udało nam się postawić te stopy na tym księżycu.

Tworzenie i dawanie emocji - to przyprawia mnie o orgazm. Wiele jednak musiało upłynąć czasu, nim w pełni zaakceptowałem taką swoją życiową misję. Bo społeczeństwo wciąż mi powtarzało: bogać się. Ciężko pracuj. Wspinaj się po drabinie. Zdobywaj.

A ja chcę kurwa tworzyć. Mam to w jebanych genach.

Wrażliwość emocjonalna, czyli chłopaki jednak płaczą

Przeżywałem zawsze wszystko x5. Moje miłości były pod niebiosa. Moje rozstania były koszmarami. Moje zainteresowania przeradzały się w dzikie pasje. 

Inni żyli i po prostu akceptowali to, co się im przytrafiało. Ja przeżywam wszystko mocno. Angażuję się w pracę, w związki, z projekty - we wszystko. Czy chcę czy nie (choć ostatnio trochę bardziej świadomie na to wpływam).

Społeczeństwo przykleja chętnie do tego łatkę histerii i "nadwrażliwości" (nad - czyli więcej, niż powinno). Ale ja intuicyjnie czułem, że w tym szaleństwie emocji tkwi metoda. I dziwnie nie umiałem zaufać ludziom, którzy mówili, że nigdy nie płaczą.

Przebodźcowuję się. Wieczorami mam mętlik w głowie - rój przypadkowych myśli.

Wyczuwam ludzi i ich emocje na 100 kilometrów. Wystarczą mi subtelne gesty i tony - bym od razu czytał z nich jak z otwartej księgi.

Okazało się, że jestem WWO - wysoko wrażliwą osobą. Lub inaczej HSP (highly sensitive person). Osobą czułą na bodźce, emocje.

Wchodzę do pomieszczenia i od razu czuję nastrój osób, które uczestniczą w spotkaniu. Kątem oka odbieram ich spojrzenia i gesty. W ich głosach wyczuwam niepokoje i nadzieje. Czytam między wierszami w dużą sprawnością. 

Wyczuwam subtelne zapachy. Słyszę szum aut za oknem. Nazywa się to przeczulicą zmysłową - lub inaczej hiperstezją.

Ale to nie wszystko.

Przeciętny człowiek myśli od A do B, a potem do C itd. Liniowo.

Ale nie ze mną te numery. U mnie A prowadzi do B i C, a one od razu do X, K, do pomarańczowych landrynek i liczby 2345.

Myśli są jak hydry - gdy zajmę się jedną, wyrastają 3 kolejne. To myślenie rozgałęziające się. Gdy angażuję się w temat - szybko przemyśleń mam tyle, że ledwo mieszczą się w czaszce.

Dar czy przekleństwo?

Zależy.

Dzięki psycholożce Elaine N. Aron i jej książce "Wysoko wrażliwi" zacząłem siebie rozumieć. Tak samo pomogła mi książka "Jak mniej myśleć" Christel Petitcollin.

Dzięki hiperstezji zauważam detale, których inni nie widzą. Potrafię przewidywać zagrożenia i szanse, gdy zaledwie majaczą na horyzoncie. Potrafię wyczuwać motywacje innych lepiej niż oni sami. Zyskałem intuicję, o której rozpisują się psycholodzy i wciąż głową się, jak to możliwe.

Czuję ludzi. Czuję radość i cierpienie świata.

Potrafię bardziej cieszyć się atmosferą. Zatrzymać się w zachwycie nad cudownym widokiem. Czerpać zmysłami całe oszałamiające piękno świata.

Rój nieskładnych myśli i inwazyjne, dziwne obrazy, które pojawiają się przed moimi oczami, często wrzucają mnie w otchłań chaosu, nerwów i nie pozwalają zasnąć. To fakt. ALE dzięki temu mam dostęp do niepojętego rezerwuaru zaskakujących pomysłów.

Nie wiem, ile razy już słyszałem od ludzi, że nie znają drugiej tak kreatywnej osoby.

To miłe. Choć też ma swoją cenę. Człowiek kreatywny to człowiek niespokojny.

Zdarza mi się widzieć w głowie rzeczy, których nie chcę widzieć - bo mój mózg rozszalały wyrzuca dziwne omamy, roi sobie dziwactwa w chemicznym bioreaktorze. Kiedyś prześladował mnie przez 3 tygodnie zdeformowany pająk z przeciętym odwłokiem. Coś obrzydliwego. 

Ale za to innym razem prześladuje mnie pomysł na erotyczne opowiadanie albo mega klimatyczną imprezę.

To schizofreniczne - ktoś powie. I miałby rację. Geny odpowiedzialne za kreatywność predysponują do schizofrenii. Ludzie w zakładach psychiatrycznych tworzą najlepszą sztukę. Dziwność ich wytworów szokuje i ciekawi.

Dodatkowo odkryłem, że nie umiem znaleźć sobie jednego medium wyrażania siebie. Czasem kocham pisać, innym razem rysować lub np. programować. To przychodzi i odchodzi samo - nie mam nad tym kontroli. Ten typ to znów - najrzadszy typ twórców. Pisarze i ci "niezdecydowani" górują w rankingach szaleństwa - zarówno w dobrym i złym tego słowa znaczeniu.

INFJ - jestem rzecznikiem, czyli...?

Kolejna faza zrozumienia siebie przyszła po wykonaniu testu 16 osobowości Myers-Briggs. Wyszło mi, że mam najrzadszy typ osobowości - rzecznika / mentora. Ma go tylko 1% ludzi.

Wyjaśniło się, czemu mimo introwersji, potrafię zachowywać się jak ekstrawertyk i wygłaszać płomienne przemówienia na tematy, które są dla mnie ważne.

Mam przedziwne poczucie uczciwości. Inni oszukują, kradną i zdradzają - ja miałbym takie poczucie winy, że by mnie to zabiło.

Jestem w chuj lojalny. Zbyt życzliwy (i musze się uczyć odstraszać ludzi, bo mi wchodzą na głowę). Skrajnie empatyczny.

Żyję dla jakichś abstrakcyjnych idei zmieniania świata na lepszy. WTF? Czemu?

Ano temu - bo to jest część mnie.

Do czego w końcu doszedłem

Dzięki nauce i własnym doświadczeniom udało mi się zrozumieć siebie. Ujrzeć swoje wady w pozytywnym świetle i odkryć w nich zasoby. A to pozwoliło mi zaakceptować siebie tak, jak nigdy dotąd.

Lubię siedzieć po nocach i spać do późna. Nie lubię biegać. Kocham tworzyć i dawać emocje. Unikam tłumów i bodźców. Uwielbiam męskie ciało i duszę.

Jestem gejem, introwertykiem, empatą, wrażliwcem, estetą, twórcą, człowiekiem z chorymi jelitami i nocnym markiem.

Jestem jedynym na świecie takim zwojem nerwowym.

Jestem sobą.

I, o dziwo, jest mi z tym dobrze.

I wiem też, że przyroda różnie rozdawała nam karty - ale każdy z nas, wraz ze swoim zestawem cech, może być w społeczeństwie do czegoś przydatny. Pod warunkiem, że w swoich wadach ujrzy zalety. I przestanie z nimi walczyć - i nauczy się je mądrze wykorzystywać.

***

A Ty? Jak zaakceptowałeś już siebie? Co udało Ci się zaakceptować, a co wciąż czeka na Twoją akceptację i zrozumienie?

***

Wciąż wielu gejów nie do końca akceptuje swoją orientację seksualną - a w Polsce panuje nie tylko spora homofobia, ale też prawdziwy deficyt pomocy psychologicznej dla osób LGBT+. Dlatego też stworzyłem praktyczny poradnik, którym możesz sobie pomóc dojść do porozumienia z samym sobą w kwestii swojej seksualności:

Jak zaakceptować siebie jako geja

Przedstawiam w nim prostą, sprawdzoną i skuteczną metodę (zbudowaną w oparciu o wiele różnych metod psychologicznych) pracy nad swoimi przekonaniami, myśleniem, postawą i emocjami - technikę, którą możesz szybko się nauczyć i samodzielnie stosować w zaciszu swojego domu.

DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ O PORADNIKU

KUP EBOOKA / KSIĄŻKĘ DRUKOWANĄ

***