Co się ze mną dzieje

Problem z posiadaniem płomiennej pasji jest jeden: kto igra z ogniem, ten może się po prostu spalić. Przyznam, że nie podchodziłem do tego zagrożenia z należytym respektem - dlatego wciąż leczę oparzenia 3. stopnia.

Swego czasu prowadziłem tego bloga z ogromnym zaangażowaniem. Mając na myśli ogromnym - mam na myśli naprawdę ogromnym. Robiłem pracę całej redakcji - dobierałem foty, GIFy, a nowe tematy biły się w mojej głowie w kolejce do publikacji.

Pewnego ranka obudziłem się, a z mojego nosa kapała krew. Poczułem tak potężne zmęczenie, że nie byłem w stanie opuścić łóżka. 

To był znak. Znak, że zabrnąłem w ślepy zaułek.

W tym momencie muszę Wam coś wyjaśnić. Urodziłem się trochę inny. Jestem tzw. osobą hipersensytywną (HSP) - lub inaczej: wysoko wrażliwą osobą (WWO). 

Nie chciałbym, żeby to brzmiało jak użalanie się nad sobą lub wyszukiwanie sobie czegoś - ale mija już prawie 2 lata od "diagnozy" (w cudzysłowie, bo to jednak nie choroba, ale cecha) - i coraz lepiej odkrywam, co się ze mną dzieje.

Mój mózg to bardzo czuły reaktor nuklearny. Nie do końca przewidywalny.

O ile przeciętna osoba odbiera rzeczywistość małymi, sensorycznymi porcjami - a to sobie coś tam zobaczy, coś usłyszy - mnie moje zmysły atakują ogromem detali i nasileń. Profesjonalnie nazywa się to hiperstezją (przeczulicą). 

Mój stan na co dzień :)

Nie zdawałem sobie sprawy, że aż tak różnię się pod tym względem od innych. Świat jest dla mnie bardzo krzykliwym, barwnym, pięknym i zarazem okrutnym miejscem. Od zawsze myślałem, że świat serio TAKI JEST - ale w końcu trafiłem na wyjaśnienie, dlaczego świat tak bardzo mnie przytłaczał od urodzenia.

Mój układ nerwowy kocha dostarczać mi detale rzeczywistości i sycić się nimi na potęgę. Rekonstruować obraz świata w najdrobniejszych niuansach i odcieniach. Widzieć jego głębię i potęgę.

Co ciekawsze - ta cecha pogłębia się z wiekiem. I ma to swoje poważne ograniczenia. Coraz gorzej toleruję głośną muzykę, tłum ludzi, szybkie życie, milion spraw na głowie.

Ta cecha z gruntu rzeczy powinna być neutralna. Nadmiar bodźców to nie zawsze tylko i wyłącznie coś złego. Zauważam szczegóły, widzę i słyszę więcej, więcej czuję i mega szybko się uczę. Na serio mega szybko. 

Za to ciągle balansuję na krawędzi przepaści w postaci tzw. przebodźcowania - i wtedy jedyne, co mi zostaje, to okryć się kocem i leżeć w ciszy i ciemności, aż mój mózg się uspokoi.

W kontekście dzisiejszego świata - hipersensytywność / wysoka czułość układu nerwowego to jednak obciążenie. Miliony bodźców walą do drzwi. O ile jest to dla przeciętnego człowieka dość uciążliwe - dla mnie jest to czasem istna katorga.

Ten uczuć, gdy kumpel zasypia na Twoim ulubionym filmie.

Kolejną moją super zaletą jest gonitwa myśli. Mętlik milionów myśli naraz. Przeciętny człowiek myśli bardziej liniowo - od A do Z. Moje myślenie jest jak pnącze - rozrasta się w każdym kierunku - bez kontroli i umiaru. Z jednej strony - daje to mega kreatywność. Pomysły często SAME wyświetlają mi się przed oczami. Z drugiej - często, gdy próbuję zasnąć, wyświetlają mi się dziwne obrazy. Zupełnie przypadkowe. Niektóre piękne, niektóre bardzo niepokojące. Niepowiązane ze sobą.

Czasem nie mogę zasnąć - albo z lęku, albo z ekscytacji.

Tak, wiem, że to trochę dziwne, ale nic nie poradzę. Taka moja uroda. I już się z tym pogodziłem.

Te moje predyspozycje dały Wam tutaj na blogu sporo treści, które - powiem nieskromnie - wciąż są pewnym ewenementem blogosfery w Polsce, a może i nawet na świecie. Nie wiem, czy ktokolwiek tak bardzo rozłożył gejowski seks i związki na atomy i poskładał je na nowo (jeśli tak, to chętnie się zapoznam).

Ale to moje zaangażowanie niesie ze sobą ogromny koszt, którego Wy jako Czytelnicy nie widzicie. Nieprzespane noce, ogromne napięcie, ekstatyczne stany twórcze i wypalenie tak ogromne, że był moment, iż nie miałem już mentalnej siły się tu zalogować.

Wiem, że mam swoje okresy romansów z określonymi tematami. Romanse te są intensywne i burzliwe, a po nich przychodzi czas, gdy muszę odpocząć. Nabrać dystansu, sił. Przejść rekonwalescencję. By kiedyś znów wrócić na stare śmieci i spojrzeć na temat na nowo. Wnieść wiedzę i doświadczenia z innych dziedzin w rejon, który już znam i który wydawał mi się już wypalony. By znów mogły na nim zakwitnąć świeże plony.

Nie było mnie tu trochę. Ulało się nieco hejtu w komentarzach - ale też wyrazów sympatii (za co bardzo dziękuję). Plotki o mojej przedwczesnej śmierci są mocno przesadzone ;)

Jeśli mam Was za coś przeprosić - to przepraszam. Ale po prostu musiałem. To są siły wyższe. Mój umysł żyje własnym życiem. I jest bardzo skomplikowaną maszynerią, którą niełatwo obsługiwać. Tyle mam na swoje usprawiedliwienie.

Domyślam się, że pewnie nie tego się spodziewaliście po paru miesiącach przerwy - ale czuję w kutasie, że ten mój blog nigdy się nie skończy. Może się zmieniać, przerywać, zbaczać z kursu, stawać się dziwny - ale na swój sposób będzie zawsze przeżywał swoje średniowiecza i renesanse. 

Przynajmniej póki żyję. 

A żyję wciąż.

***

PS. W jednej rzeczy z moimi hejterami zgodzić się muszę, Moi Kochani. Nie powinniście uzależniać swojego dobrego samopoczucia od nikogo - w tym także ode mnie - od tego, czy mój dziki umysł postanowi coś napisać czy też nie.

Jest to gorzka nauka, którą i ja musiałem przyjąć lata temu. Dziś zbudowałem swoją równowagę na tym, że sam dla siebie jestem oparciem. Proszę Was, byście i Wy poszli tą drogą.