Filozofia zdrowych relacji gejowskich [1]: Twój partner nie jest tak naprawdę Twój

W tej serii będę Wam przedstawiał elementy swojej subiektywnej filozofii budowania udanych relacji męsko-męskich, które sprawdziły się u mnie. Możecie się z nimi zgodzić lub nie, wziąć je ode mnie lub też zostawić. 

Ale moim zdaniem - warto je poznać :)

Na pierwszy ogień idzie kwestia tego, czy Twój chłopak jest serio Twoim chłopakiem. Dziwne? Ano określanie swojego partnera "swoim" ma konsekwencje - i to często bardzo poważne. Które mogą nawet skończy się... rozstaniem.

Drugi człowiek zawsze jest wolny, ma swoją wolę i zawsze ma swoje prawa - w tym prawo wyboru, co robić, jak żyć i z kim. 

Jednym z najlepszych sposobów podkopywania szczęścia w związku jest uznanie, że partner jest "nasz". Jeśli kierujemy się takim założeniem - bywa, że zaczynamy mu mówić, co ma robić. Zaczynamy zarządzać jego czasem. "Tatusiować" mu (czyli próbować go wychowywać lub nawet... tresować). Zaczynamy mu zabraniać i nakazywać.

Próbujemy bo ubezwłasnowolnić - w całości lub chociaż po części. Przecież heloł, należy do nas!

Ludzka psychika ma bardzo głęboko zakodowaną potrzebę niezależności. Jednym z największych stresorów w życiu jest poczucie braku kontroli nad swoim losem - sytuacja, gdy od kogoś zależy to, jak się czujemy i co mamy robić.

Ta potrzeba niezależności potrafi wyprzeć miłość, przywiązanie czy pociąg seksualny na dłuższą metę. Zawsze wygra.

Druga kwestia - jeśli uznamy, że partner jest "nasz", to często przestajemy się starać. Po co bowiem starać się kogoś, kto już należy do nas?

Znacie ten efekt, gdy ludzie w związkach nagle zaczynają tyć i stają się względem siebie obojętni. W jakimś stopniu kryją się za tym zaimki dzierżawcze.

Naukowcy odkryli kiedyś podobno plemię, które w swoim języku nie miało zaimków dzierżawczych (mój / twój / nasz itd.). Okazało się, że wszystkie rzeczy - narzędzia, chaty itd. - a także partnerzy seksualni byli traktowani jako dobro wspólne. Wszystkie dzieci, jakie rodziły kobiety, były wspólnym dobrem. Dla tych dzieci każda kobieta i mężczyzna byli mamusią i tatusiem.

Jest w tym coś pięknego :)

Zaimki dzierżawcze są dobre, gdy trzeba zadecydować, kto ma kosić trawnik (właściciel terenu, bo jest to JEGO teren). Jednak próbowanie wmówienia komuś, że NALEŻY do kogoś innego, to pomysł chory u swoich podstaw.

To jakby forma niewolnictwa. Co by nie było, uznanie, że jakiś człowiek jest naszą własnością, jest chodzeniem po kruchym lodzie. Oczywiście w każdym przypadku granica ingerencji w czyjeś życie będzie przebiegać inaczej - ale trzeba wiedzieć, że może to nieść ze sobą sporo zagrożeń.

Skąd się w ogóle wziął pomysł na to, żeby "kogoś posiadać"?

Instytucja związku, a potem małżeństwa powstała nie z miłości - ale ze strachu. Że partner odejdzie, że utraci się majątek, że ktoś gdzieś czegoś nie odziedziczy tak, jak powinien.

Jeśli kochasz - kochaj człowieka wraz z jego wolnością i swobodami. Jeśli chcesz zniszczyć związek - traktuj frazę "mój partner" w cholerę serio.

Oczywiście nie oznacza to, że musisz się godzić na wszytko, co robi druga osoba. Szanujesz jej wolność, ale jednocześnie wiesz też, że masz swoją - i możesz po prostu odejść, jeśli ktoś podejmuje decyzje, z którymi czujesz się źle. Na tym polega piękno wolności w związku dwóch dorosłych i dojrzałych mężczyzn.

Uważam, że prawdziwa miłość to taka, w której kocha się całość mężczyzny - a nie tylko jedną jego wersję, która nam pasuje. Że kocha się jego błędy, słabości, poszukiwania, eksperymenty i chęć odkrycia prawdziwego ja.

Oczywiście, że ja o swoim chłopaku też mówię, że jest mój - dla uproszczenia, dla wygody, dla skrótu myślowego. Niemniej to nie oznacza, że traktuję go jak swoją własność, zamykam go w klatce i osaczam go. Wręcz przeciwnie - zachęcam go, by szedł w świat i go poznawał. Chcę, by odkrywał siebie i swoje prawdziwe potrzeby. By szukał i eksperymentował.

Mówię o nim mój - choć wiem, że to po prostu część pewnej iluzji stworzonej po to, by dać mi poczucie bezpieczeństwa. Niemniej aktu własności nie mam (a nawet, gdybym miał, to niewiele by to zmieniło).

Kocham go, więc jestem jego opiekunem i wsparciem - patronem jego poszukiwań prawdziwego siebie. Nawet, jeśli pewnego dnia powie mi, że nie widzi się dalej u mojego boku. Wiem, że muszę być na to gotowy - bo po prostu takie jest życie.