Nie wiem, więc pytam

Pustka w głowie. To problem, z którym mierzy się wielu autorów.

Na tym blogu zwykłem pisać o seksie, emocjach, rozwoju. Po latach praktyk, zmianach przekonań, medytacji - czuję, jakby moją najlepszą odpowiedzią na wszystkie problemy świata była... cisza.

Wydaje się, że powinno się komentować - te durne wybory, emocje, zmiany w społeczeństwie i to, gdzie my, geje, w tym wszystkim znajdziemy swoje miejsce.

Ale nie. Mój umysł odpowiada ciszą...



Jakbym miał w sobie sanktuarium.

Nie ma mój umysł ochoty babrać się w niekończące się dialogi wewnętrzne. Angażować w spory. Jest to dla mnie radośnie pozbawione sensu.

Widzę po komentarzach i po mailach, że macie tysiące pytań. W 99% są to pytania skierowane do Was samych. Widzę też, że po pewnym czasie piszecie mi, że sami sobie poradziliście. Bez mojej wskazówki.

Moją wskazówką była cisza.

Zrozumiałem, że w ciszy umysł dojrzewa.

Że popęd seksualny jest dobry, jeśli ścieżka do jego wyładowania nie jest ani za długa, ani za krótka. Jeśli spuszczamy się po 5 sekundach. Albo gdy celebrujemy własne podniecenie w nieskończoność. To w obu przypadkach stajemy się niewolnikami własnego libido.

Dlatego podświadomie unikam oglądania zdjęć seksownych facetów. Widzę ich, ale krótko - jak przebłysk słońca. Poza tym mój umysł je wycina. Bo po prostu nie chcę ich oglądać i dać się wciągnąć w tę gierkę. Nie chcę wchodzić w spirale podniecenia i stawać się niewolnikiem kutasa, klaty, dupy.

Potrzeba wolności stała się większa niż potrzeba przyjemności.

Nie wiem, czy formuła tego bloga się nie wyczerpała.

Albo to ja wszedłem na jakiś inny poziom, na którym albo słowa to za mało. Albo nie są już w ogóle potrzebne.

Na którym odruchy fizjologiczne zakłócają mi tylko czystość umysłu.

Od paru miesięcy mam za to w sobie dziwną energię.

Czuję się, jakby miał w sobie kulę energii nuklearnej, którą mogę kierować w różne strony. Działa tym silniej, im mocniej koncentruję ją w jednym wektorze. Rozdrabnianie jej szkodzi. Sprawia, że robię tysiąc rzeczy po łebkach. Zamiast jedną solidnie.

Czuję, że ta energia wzięła się z nierozpraszania się.

Z niemarnowania słów, obrazów, dźwięków.

Z niepoświęcania się rzeczom inne, niż Rzeczy Najważniejsze.

Jakie to rzeczy?

To pytanie, na które każdy z nas musi sam znaleźć swoją odpowiedź. Moja nie ma tu znaczenia. Poza tym, że póki co to nie jest ten blog.

Czy znikam? Pewnie nie.

Czy się pojawię? Nie wiem.

Wiem, że abym tu wrócił z pełną pasją, sercem i oddaniem - musiałbym na nowo zaprzyjaźnić się ze swoim libido. Na nowo poczuć chęć edukowania z tematów, które znam już tak dobrze, że aż mi zbrzydły.

Może jest jakaś trzecia droga?

Może doznam olśnienia?

Może muszę wyruszyć w inną podróż, by lepiej poznać świat, siebie i ludzi, by mieć coś więcej do powiedzenia?

Moim pragnieniem jest, by każde moje słowo miało możliwie największe znaczenie. Dlatego słów trzeba używać rozważnie. Pisanie jest za darmo - ale uwaga Czytelników jest bezcenna.

Piszę rzadko. Ale wiem, że czytasz teraz każde moje słowo.

I korzystając z tego - proszę Cię o sugestię. W jakim kierunku powinien iść ten blog? Czy powiedziałem już wszystko? Czy czegoś zabrakło?

Nie obiecam, że się odniosę to wszystkich propozycji - lub do którejkolwiek. Chciałbym, aby mnie te propozycje przetestowały. Chciałbym je przeczytać i poczuć w sobie. Zobaczyć, czy wezmę z nimi ślub.

Dziękuję.