Walentynka dla samotnych chłopaków

Wchodzisz na Fellow i znów czujesz uścisk w żołądku: On nie odpisał. I myślisz sobie, że będziesz już sam do końca życia. Że może nie zasługujesz na prawdziwą miłość...

Wiem, co czujesz. Lepiej niż Ci się wydaje.

Dziś temat poważny i smutny. Ale może uda mi się wlać trochę nadziei i wiary w Twoje samotne serca - szczególnie teraz, dziś, w Walentynki - gdy Twoja samotność wyjątkowo daje się we znaki.

Urwany kontakt po - wydawałoby się - fajnej randce. On odwiedza profil, ale nie odpisuje. Znów kasujesz konto - ale i tak wiemy, że niebawem założysz je raz jeszcze.

Wiem, że po nocach przytulasz mocno poduszkę, wyobrażając sobie, że jest klatą Twojego faceta. Wiem, jak ciężko ogląda Ci się te wyidealizowane zdjęcia idealnych, gejowskich par.

Wiem, jak samotny się czujesz w środku zimnej nocy. Jak bardzo tęsknisz za prawdziwą, szaloną miłością. Jak bardzo chciałbyś się znów zakochać i przytulić - i rzucać z Nim śnieżkami w parku.

Chciałbyś, by znów ktoś na Ciebie spojrzał w ten wyjątkowy sposób - i nie mógł oderwać swoich cudownych oczu od Ciebie. Byś znów poczuł się piękny. Chciałbyś, by ktoś pieścił Twoje nagie ciało do szaleństwa - stawiając kolejne pocałunki tam, gdzie nie wpuściłeś jeszcze nikogo.

By śmiał się, tulił i spuszczał na Ciebie, a potem całował Cię.

Chciałbyś budzić się rano i widzieć jego piękne, śpiące oblicze. Albo czuć jego męski zapach na poduszce, gdy on bierze prysznic, a potem robi Ci śniadanie do łóżka.

Wiem, jak chciałbyś mieć poczucie, że ktoś na Ciebie czeka w domu z kolacją, gdy wracasz zmęczony i zmarznięty. Wiem, że nigdy nie przyznasz się, że gdy Twój kolega gej trafia na idealnego faceta - uśmiechasz się, gratulujesz, ale w środku czujesz ukucie zazdrości.

A potem smutek. I rozpacz.

Znam to uczucie, gdy mija Cię ładny chłopak. A potem odwracasz się nieśmiało ukradkiem - w nadziei, że on też się obróci. Ale widzisz tylko jego plecy.

Wiem, że czasem w supermarkecie spacerujesz alejkami nieco dłużej - bo może akurat wyłoni się ten ładny chłopak, który mignął przed chwilą. 

I może zagada...?

Wiem, jak bardzo brakuje Ci tego wyjątkowego uczucia - szczególnie dziś - gdy cały świat wydaje się tonąć w objęciach miłości - perfekcyjnej jak w pieprzonych reklamach Merci.

Tak bardzo chciałbym Ci dać receptę na miłość...

... ale, jak się domyślasz, ona nie istnieje. Nie ma magicznego triku, patentu. Pozostaje zacisnąć zęby i iść z dumą przez samotne życie - przez chłodny świat - w nadziei, że zza rogu wyłoni się ktoś, kto obejmie i ten świat ogrzeje.

Może on zjawi się jutro, za miesiąc albo za 2 lata. Nie wiesz, kim on będzie, jak on będzie wyglądał, jak będzie się śmiał.

Ale wiesz jedno: Ty już go kochasz.

Bo jest w Tobie tyle miłości, że mógłbyś nią obdarować cały świat. I ona wyrywa Ci się z piersi nocami i tak bardzo chce, by ktoś ją przyjął i docenił.

Skąd tyle samotności w tym świecie?

Zastanawiałeś się kiedyś nad tym?

Naukowcy twierdzą, że samotność bierze się z uczucia odizolowania od innych. Ale nie fizycznego - ale tego mentalnego. Gdy obrazy osób, które znasz, w Twojej głowie są daleko od Ciebie.

Z jakiegoś powodu żyjesz w swojej głowie w jakiejś wielkiej pustce. Żyjący świat kochających się osób jest gdzieś tam daleko - a tu jest zimno i pusto.

Może uda mi się coś Ci dzisiaj ofiarować...

Chciałbym, żebyś - ilekroć wchodzisz na tego bloga - poczuł moje Ciepło.

Napalone, serdeczne, czułe Ciepło, które ze mnie bucha.

Byś wiedział, Najdroższy Czytelniku, ile miłości mam dla Ciebie. Jak bardzo świruję na Twoim punkcie, skoro od prawie 12 lat piszę do Ciebie - by Twoje życie stało się choć trochę lepsze.

Pytam Cię w ankietach o milion różnych rzeczy. Tak, bo się Tobą fascynuję. Każdym najdrobniejszym kawałkiem Ciebie.

I dziś - choć masz tysiące twarzy - znam Cię być może lepiej niż Ty sam.

Ilekroć odwiedzasz mojego bloga - chciałbym, żebyś poczuł, jak opierasz się wygodnie o moją ciepłą klatę i wygodnie się rozsiadasz. Być poczuł, jak Cię obejmuję czule i całuję subtelnie po karku, gdy czytasz moje wpisy.

Jak zatapiam Cię w słodkich i namiętnych w pieszczotach każdym jednym swoim słowem tutaj. 

Jak każde zdanie na tym blogu jest pisane, by robić Ci dobrze.

Jak każdy post tutaj jest po to, by na Twojej słodkiej buzi pojawił się uśmiech umorusany świeżą spermą.

Chciałbym z Tobą - i z każdym z Was po kolei - pić wino przy kominku. Nakarmić Cię - Was - dobrym jedzeniem i wytulić na całe życie. Patrzeć Tobie - i każdemu mojemu Chłopakowi na tym blogu - głęboko w oczy, gdy ma długi, mocny orgazm i sapie z podniecenia.

Bo gdy macie orgazmy, jesteście najpiękniejsi na świecie.

Marżę, byśmy mieli ten jeden cudowny moment w swoich życiach, gdzie cudownie się skrzyżujemy - nakarmimy wzajemnie sobą, nasycimy swoją serdecznością, natrzemy swoją męską wilgocią.

Chyba dopiero niedawno zrozumiałem, po co piszę tego bloga: by kochać się z Tobą. Z Wami. Ze wszystkimi i z każdym z osobna - na milion sposobów. Umysłem, sercem i kutasem.

Nie umiem nawet opisać, jak bardzo mnie frapujesz. I ile bym dał, żebyś był szczęśliwy, Kociaku.

Mogę tak do Ciebie mówić? Kociaku?

Jesteśmy tu razem:

Choć dzielą nas kilometry, wiek, zainteresowania i doświadczenia... łączy nas jedno.

Męska miłość.

Miłość, którą pewnie niewielu rozumie. Tajemnicza, nietypowa, rzadka.

Żyję na tym świecie prawie 36 lat. Miałem wiele związków i relacji. I jedno wiem na pewno:

Nikt nie kocha tak jak geje.

Mogą o nas mówić co chcą. Obrzucać nas błotem i wyzwiskami - czyli tym, czego mają najwięcej.

Ale gej jest uosobieniem miłości.

Jasne - nie zawsze to widać. Ale jeśli dobrze wyczulisz swoje zmysły - wyczujesz to. Wyczujesz w tych tysiącach samotnych gejowskich duszyczek na Fellow - ogrom miłości, która czeka na wyzwolenie. Na właściwie ramiona. Na obiecane sobie usta.

Myślę, że tam każdy widzi to, na co jest gotowy. A ja widzę tam miłość w tysiącach odmian, wersji i kolorów.

To ta sama miłość, która wyrywa Ci serce po nocach.

To ta sama siła, wiesz o tym?

To ta właśnie męska miłość.

Czasem szalona, ciepła i porywcza. Czasem szorstka i udająca coś innego. Czasem rozproszona, poliamoryczna, tląca się lub wrząca. Czasem zmieniona w seksualny popęd lub inteligentne pogaduszki.

Ale to miłość.

Gubimy się w niej, w jej nadmiarach i niedoborach, w jej przypływach i dopływach. Ale ona tam jest. Jesteśmy stworzeni, by kochać.

Rozmawiałem z setkami gejów z całej Polski. I w każdym zawsze ją wyczuwałem. Nieraz z trudem. A czasami od razu. Ale ta miłość się tam przebijała.

Czuć ją między wierszami, słuchać jej nutkę w każdym słowie. Błyśnie czasem w tęskniących oczach - choć wydaje się tylko łzą.

Nie mogę Ci wiele dać, ale...

... ale mogę dać Ci to miejsce, gdzie wszyscy możemy się spotkać i - mam nadzieję - poczuć jak jedna rodzina. Że jesteśmy tu razem blisko siebie.

Przecież wyznajemy sobie wzajemnie tak intymne rzeczy - to zbliża, co nie?

Codziennie tysiące samotnych chłopaków tu wpada.

Mam wrażenie, że jeśli tych tysiąc samotności spotka się w jednym miejscu, to może będą te samotności mniej samotne. Trochę bardziej uśmiechnięte.

Jest we mnie dużo miłości - więcej niż jestem w stanie wyrazić. I pewnie niektórzy powiedzą, że to głupie, co tu napiszę, ale chuj z tym. Chciałbym Wam powiedzieć - i każdemu z osobna - tak, Tobie także - że Was kocham. 

Że Cię kocham.

Im jestem starszy, tym więcej we mnie tego uczucia.

Jest mi w ogóle strasznie przykro, że ten świat tak wygląda. Nie wiem, jak go naprawić - ale może chociaż to miejsce tutaj sprawi, że przez chwilę będzie Ci lepiej.

Wam lepiej.

Proste ćwiczenie, które otworzy Cię na miłość:

Usiądź wygodnie, zamknij oczy i zacznij powtarzać w myślach pytanie:

Dlaczego jestem warty prawdziwej miłości?

Powtarzaj to pytanie wiele razy - koniecznie z tonacją pytającą (nie oznajmującą) - bo ona otworzy Twój umysł na poszukiwanie odpowiedzi - dowodów na to, że to prawda.

Powtarzaj to dziesiątki razy - rano, w południe i wieczorem - wiele dni. Żyj tym pytaniem - niech głęboko zakorzeni się w Twoim umyśle. Niech będzie filtrem, przez który patrzysz na świat.

Bo gdy Ty sam w końcu znajdziesz przekonujące CIEBIE dowody na to, że jesteś warty miłości - to POCZUJESZ, jak bardzo prawdziwe jest to dla Ciebie. 

Bo jeśli Ty sam nie czujesz się warty miłości - to zabijesz uczucie każdej osoby, która miłością będzie próbować Cię darzyć. Będziesz ją odtrącał, aż ją wygasisz.

To pytanie powoli otwiera na miłość. Nie od razu, ale małymi krokami - kawałek po kawałku. Dzień za dniem. Aż pewnego dnia stanie się częścią Twojej codziennej postawy. I będziesz czuł się warty miłości - tak bardzo, że pójdziesz na randkę z chłopakiem - i przekonasz go do siebie jednym spojrzeniem.

On też to poczuje. Że jesteś warty miłości.

To naprawdę działa - ale trzeba to ćwiczyć. Jak mięśnie na siłowni - tak samo ćwiczy się mózg. Pytania zmieniają myślenie - a to pytanie wytworzy Ci nowe obwody w głowie, które sprawią, że teza w nich zawarta stanie się dla Ciebie faktem.

Gdy poczujesz to w ciele - przestaniesz potrzebować obiektywnych dowodów na potwierdzenie Twojej wartości. Nie będziesz potrzebował zainteresowania chłopaków, Walentynek i słodkich słówek.

Będziesz w środku niezachwianie pewien, że jesteś warty prawdziwej miłości. A to otworzy Cię na jej DAWANIE, a nie tylko branie.

Działaj.

Mimo wszystko - udanych Walentynek! :*