Jak szybko naprawić toksyczny związek - opcja nuklearna, gdy już nie dajesz rady

Jakiś czas temu napisał do mnie stary znajomy. Był zrozpaczony. Mieszkał i był ze znacznie młodszym chłopakiem, którego bardzo kochał. Jednak młodzieniec w którymś momencie zakochał się w kimś innym.

To, co najbardziej bolało mojego znajomego, to fakt, że... wciąż razem wynajmowali mieszkanie i całymi dniami musiał patrzeć, jego jego ukochany znika na wiele godzin, by baraszkować ze swoim nowym chłopakiem. A potem wracał, gotował obiad i udawał, że nic się nie stało...

Spali osobno, mało gadali, mijali się tylko w korytarzu.

Znajomy miał już objawy solidnej deprechy. Sytuacja wydawała się już nie do odkręcenia. I wtedy dałem mu radę, która w tydzień naprawiła całą sytuację. Potem mi za to podziękował. 

Co to była za rada?

RZUĆ GO KURWA.

TERAZ.

Kochasz go? Boisz się, że już nikogo takiego nie znajdziesz? Zależy Ci na nim?

Trudno. On już nie jest Twój.

Spakuj jego walizki i niech wypierdala do swojego nowego kochasia.

Drastycznie, co nie? Ale...

Oglądając go dzień w dzień - mój znajomy doprowadził się na skraj rozpaczy. Niby miał "chłopaka", ale tak naprawdę go nie miał. Czekał jak wierny kundel w domu, aż on w końcu wróci i łaskawie rzuci mu kostkę.

Powiedziałem mu wprost: to Cię dobije totalnie. Już Cię dobiło - a wszystko zmierza ku gorszemu. Twoja samoocena spada. Czujesz się sfrustrowany, zdołowany, opuszczony i samotny. I na dodatek przeżywasz tortury, bo on ciągle siedzi na telefonie i pisze z tamtym facetem.

Mój znajomy zebrał się na odwagę i postawił ultimatum - albo ja, albo tamten koleś. Ale ta decyzja ma swoje konsekwencje w trybie natychmiastowym.

To odważne - zważywszy, jak bardzo tego chłopaka kochał i jak wiele do niego wciąż czuł. Ale wiedział już, że przyszłość będzie z nim żadna. I że zapłaci za swoje iluzje ogromną cenę emocjonalną, jeśli TERAZ z tym nic nie zrobi.

Cóż - młodziak poszedł po rozum do głowy. Dalej nie mógł już piec dwóch pieczeni na jednym ogniu - musiał podjąć decyzję - z kim chce być, a z kim nie.

I wybrał zerwanie z tamtym facetem i pozostanie z moim znajomym.

Oczywiście - sytuacja nie doszła nagle w 100% do ideału. Mój znajomy - co w pełni zrozumiałe - wciąż żywił głęboką urazę do chłopaka. Niemniej młody przyrzekł odbudować zrujnowane zaufanie. I tak powoli znów zaczęli się docierać - wychodząc na prostą.

Tamten koleś podszedł w odstawkę. A im zostało pokonanie kryzysu. Niemniej sytuacja była już o wiele bardziej klarowna. Była chęć do odbudowania tego RAZEM - po obu stronach.

Rozstanie bywa najskuteczniejszym narzędziem do naprawy związku

A jednocześnie istnieją ogromne opory społeczne przed stosowaniem tego narzędzia - bo przecież "co sobie ludzie pomyślą".

Opowiem Ci historię.

Byłem kiedyś z bardzo zazdrosnym facetem. BARDZO zazdrosnym. Wystarczyło, że nie zdążyłem odebrać telefonu - i gdy oddzwaniałem, słyszałem tylko: z kim mnie zdradzasz?

Ha ha, że niby byłem zajęty ruchaniem i nie zdążyłem odebrać, co nie? Taki żarcik śmieszny.

Takie "żarty" skądś się biorą, wierzcie mi.

Ciągłe oskarżenia, aluzje i pretensje. Najpierw między wierszami, potem wprost.

Sytuacja eskalowała - mimo moich prób łagodzenia i tłumaczenia. W końcu byłem już nieustannie oskarżany o zdrady. Nie mieszkaliśmy razem, więc jego fantazja pracowała dniami i nocami - wizualizowała mnie w objęciach coraz to nowych facetów.

W końcu doszło do kuriozalnych sytuacji. Gdzie np. ja czekałem z kolacją w domu - a on szlajał się po parku z jakimiś facetami, dzwonił, śmiał się, że dobrze się bawi z nimi, że go nie będzie i się rozłączał.

Żeby się na mnie odgryźć. Wiecie, za moje "zdrady". Żeby wzbudzić we mnie zazdrość.

To był oczywiście koniec. Dobił mnie tym. Nie byłem w stanie znieść z nim nawet 5 sekund związku.

Byłem dojebany do parteru, wkurwiony, sfrustrowany seksualnie, zmęczony i na dodatek przerażony absurdalnym rozwojem sytuacji.

Wiecie, co się stało?

Przyszedł, przeprosił i zaczął BŁAGAĆ, żebym do niego wrócił.

Faja zmiękła mu w minutę.

A ja nie czułem już właściwie nic. Wyruchałem go "na zgodę", ale bez emocji - jakbym ruchał martwe, zimne mięso w chłodni.

Wtedy zdiagnozowałem u siebie mocną depresję, z którą walczyłem jeszcze potem parę miesięcy.

Dziś patrzę wstecz i w zasadzie uważam, że to wszystko było banalnie proste do rozwiązania.

Wiecie jak?

Mogłem zerwać wcześniej.

Ale tego nie zrobiłem. Bo myślałem, że będę "tym winnym" - wiecie - który się poddał, który "nie wytrwał w miłości". Który "zamiast naprawiać, wymienia na inny model" - jak to się teraz ładnie mówi.

Nie, kurwa, ja? Romantyk, który ślepo wierzy w ludzi? Który daje im milion szans?

Więc tak trwałem w tym toksycznym bagnie.

Bojąc się, że "już nigdy nikogo takiego nie znajdę". Że "przecież tyle razem przeszliśmy". Że będę sam do końca życia ble ble ble ble.

Gdybym rzucił go wcześniej:

• Wciąż zachowałbym miłość do niego - nie zniszczyłaby się o milion gówien i kłód, które mi zaserwował w międzyczasie. Pewnie tak samo wróciłby i prosił o powrót - ale wtedy a) by mi się chciało, b) powrót byłby na moich warunkach. A tak to czekałem, aż przestanę czuć cokolwiek do niego i wtedy SERIO już nie ma o czym gadać.
• Zachowałbym zdrowie psychiczne - nie musiałbym pół roku leczyć ciężkiej depresji i czuć się jak ostatni śmieć, zmuszony moją miłość udusić we własnym sercu, upodlony milionami absurdalnych oskarżeń, do których by nie doszło - gdybym rzucił go wcześniej. Odpocząłbym psychicznie i spojrzał na ten związek z pewnej perspektywy - chłodnej i bardziej racjonalnej.
• On miałby szansę zreflektować się zawczasu, że jebie sprawy - a tak to dostał obuchem ode mnie, gdy był już bardzo pewien, że mnie oplótł wokół palca. Gdybym odszedł wcześniej - wyczuliłby się bardziej na sygnały ode mnie płynące. A tak to "nie chciałem go urazić zbyt mocnym reakcjami".

Jak stosować narzędzie pt. rozstanie

Czujesz się źle w swoim związku? Twoje potrzeby są olewane i zamiatane pod dywan przez Twojego partnera? Jesteś wciąż o coś oskarżany, obwiniany, atakowany - i nie umiesz tego racjonalnie ogarnąć? Próbowałeś o tym rozmawiać, tłumaczyć, ale to nic nie zmieniło - albo nawet pogorszyło sprawę?

Zaczynasz się zastanawiać, czy go nie zostawić?

Zrób to. Zrób to TERAZ, nim będzie za późno.

Nim kompletnie przestaniesz go kochać i zaczniesz nienawidzić. Albo - co gorsza - stanie Ci się obojętny. Nim doprowadzisz się do nerwicy, depresji i chuj wie, czego jeszcze. Nim Twoja samoocena zaryje o dno oceanu rozpaczy. Nim rozstaniecie się w totalnej nienawiści, nim dojdzie do rękoczynów.

Rozstań się z nim - dlatego, że go kochasz i chcesz to uratować ostatnim możliwym sposobem. I chcesz mu powiedzieć jasno, że w takiej formie to dalej trwać nie może. Rozstań się z nim - bo kochasz siebie i szanujesz swoje potrzeby i pragnienia, które w tym związku, na tych zasadach, nigdy nie będą zrealizowane.

Rozstań się z nim - dla niego. By zobaczył wersję Ciebie, która nie jest nim dobita.

Rozstań się - by dać oddech, nabrać zdrowego dystansu i zastanowić się, co dalej.

Ten NAKAZ, by trwać i ciągle naprawiać zjebany związek, to toksyczny mit - opowieść z dupy siana od lat przez Kościół i tym podobne. Nie masz obowiązku w niczym trwać i cierpieć. Nie masz obowiązku się poświęcać.

A jeśli on nie będzie chciał wrócić?

To znaczy, że ten związek nie miał już przyszłości. Sory, nie przestaje się kogoś kochać z dnia na dzień, bo on odchodzi. Nie przestaje się kochać, bo ktoś nie może z kimś już wytrzymać.

Jeśli on odpuszcza i nie chce potem wrócić, nawiązać kontaktu jakiegoś itd. - to znaczy, że OSZĘDZIŁEŚ SOBIE W CHUJ CIERPIENIA. 

Trwania tygodniami, miesiącami w nadziei, że może "on się zmieni". Może "coś zrozumie". Chuja zrozumie. MOŻE zrozumie, gdy odejdziesz i zobaczy, że jest sam. MOŻE chociaż w końcu będzie chciał zrozumieć i SERIO coś zmienić.

A jeśli nie? To już nie było nadziei.

A jeśli będzie chciał wrócić?

To będzie już DOSKONALE wiedział, że nie będziecie ze sobą na starych zasadach. Że nie da się już dalej zamiatać Twoich potrzeb i pragnień pod dywan. Nie można już dłużej na Ciebie zlewać.

Albo będzie inaczej. Albo nie wrócicie do bagna, w którym byliście.

A pierwszym krokiem będzie to, że w końcu będzie Cię słuchał. I Cię wysłucha. I jeśli serio będzie chciał z Tobą być - wspólnie wymyślicie idealny kompromis. Lub kreatywne rozwiązanie Waszych problemów. Bo jeśli jest dobra wola po obu stronach - to najczęściej się to udaje.

Jeśli będzie chciał wrócić - to będzie już innym człowiekiem. Dotkniętym traumą rozstania z Tobą. Poczuje, jak jest być po drugiej stronie - z własnej winy.

Twoje rozstanie i milczenie będzie najlepszym tłumaczeniem całej sytuacji. A Twoja samoocena wzbije do góry. W końcu będziesz patrzył na siebie, jak na człowieka, który umie kontrolować swoje życie i wie, co trzeba zrobić, gdy nadchodzi czas.

Jeśli uda Wam się pokonać kryzys - stworzycie na jego gruncie JESZCZE LEPSZY ZWIĄZEK. 

Mądrzejszy milion razy od dziadostwa, które mieliście wcześniej. Związek, w którym Twoje potrzeby są rozumiane i realizowane - w którym także TY jesteś szczęśliwy. W końcu.

Aha: chuj z tym, co mówi. Patrz, CO ROBI.

Mówić może, co chce. Liczą się konkretne czyny i decyzje - one powiedzą Ci, czy on serio chce się zmienić, by stworzyć dla Ciebie lepsze warunki w związku. Czy tylko chce Cię urobić.

Jak powiedzieć: DOŚĆ

Najgorsza opcja to taka, w której tak długo byłeś uległy i bierny, tak długo godziłeś się na tę toksyczność, że nagle wybuchasz niekontrolowanym gniewem.

Nie panujesz nad sobą i mówisz rzeczy, których potem będziesz żałował.

Optymalna sytuacja jest taka, że mówisz, że odchodzisz, bo masz dość. Tak po ludzku masz dość. Spokojnie, bez żalu, bez złości, bez specjalnych emocji.

Ewentualnie po prostu zrywasz z nim kontakt. Serio, tu nie ma jakiejś specjalnej etykiety. 

Mówi się, że nie wypada zrywać przez SMS-a. Ale jeśli ktoś traktował Cię źle - miesiącami oskarżał nie wiadomo o co, olewał Twoje problemy, atakował i miał pretensję o wszystko - to czy zasługuje na wielkie pożegnalne peany?

Na przyjazd heroldów i czerwony dywan?

Rozstań się z nim tak, jak na to zasługuje - ale nie pal mostów ostatecznie.

Podobno człowieka poznaje się w dwóch sytuacjach:

Gdy się z nim zamieszka. I gdy się z nim rozstaje.

To drugie jest opcją nuklearną do przetestowania, gdy już serio nie dajesz rady. Nie musisz się poświęcać "dla miłości". Nie musisz cierpieć po nocach w imię wyższych wartości. 

Ba! Nie powinieneś.

Związek ma być łatwy, prosty i przyjemny dla obu stron. Ma być wsparciem, a nie obciążeniem. 

Związek to długa wyprawa. Więc nawet mały kamyk w bucie zdąży zrobić zajebiste szkody. Nie możesz sobie na to pozwolić. Nie w świecie, który wygląda tak, jak teraz.

Rzucisz go i zobaczysz, co on z tym fantem zrobi.

Wkurwi się? Zacznie Cię wyzywać? Zrzuci całą winę za wszystko na Ciebie?

Cóż - będziesz już wiedział, z kim masz do czynienia. Lepiej, niech to wyjdzie teraz - a nie, gdy zmarnujesz dla niego kolejne miesiące lub lata.

Pokonaj swoje wątpliwości

Oczywiście rzucić kogoś, kogo się wciąż kocha i do kogo jest się przywiązanym, łatwo nie jest. Masz w głowie milion wątpliwości, oporów itd. To zrozumiałe.

One mogą sprawić, że rzucisz go NIESPÓJNIE. 

Niby rzucisz go, ale on wyczuje Twoją niepewność, wewnętrzne wątpliwości, rozdarcia. I wiesz co? Może to wykorzystać potem. Ululać Cię, byś wrócił na stare śmieci, do tego samego toksycznego związku.

• Bo przecież... sam nie dasz sobie rady, prawda?
• Nigdy już kogoś takiego nie znajdziesz, co nie?
• Miłość jest najważniejsza i trzeba ją "reperować", nieprawdaż?
• Bo nie można przecież tak o skreślać człowieka, który bardzo chce się poprawić?
• Nie można tak o skreślić tego, co Was łączy, prawda? Tylu miesięcy / lat razem?
• Bo przecież powinno się walczyć o miłość - miłość wymaga poświęceń, co nie?

Każda z tych wątpliwości będzie torpedować Twoje poczucie spójności decyzji o rozstaniu i będzie sabotować jej efekty. On może przyjść i użyć TYCH właśnie wątpliwości, by Cię urobić.

Usiądź wygodnie, weź parę głębszych oddechów, zamknij oczy i zacznij powtarzać w głowie te pytania:

• Dlaczego doskonale dam sobie radę sam?
• Dlaczego nie dam sobie rady, gdy do niego wrócę? / będę nadal tkwić w tym związku?
• Dlaczego bez problemu mogę znaleźć sobie kogoś innego?
• Dlaczego nie powinienem już z nim być?
• Dlaczego ja i moje szczęście jest ważniejsze od tej miłości?
• Dlaczego nie muszę już niczego naprawiać?
• Dlaczego mogę skreślić jego i czas, który mu poświęciłem?
• Dlaczego mam święte prawo odejść od niego i szukać szczęścia gdzie indziej?
• Dlaczego nie powinienem się poświęcać dla miłości? Dlaczego miłość powinna poświęcić się dla mnie?

Zadawaj sobie te pytanie koniecznie z tonacją PYTAJĄCĄ - ona uruchomi w Twojej głowie ciekawość i chęć odnajdywania przekonujących Cię odpowiedzi. Twój umysł SAM SIĘ PRZEKONA, że to prawda. Odkryje to.

Da Ci nową perspektywę.

Kontynuuj to, aż poczujesz się pewien tych racji. Szczęśliwy, że tak rozegrałeś / rozegrasz sytuację.

Nie mówię Ci, że masz przestać go kochać - bo to niemożliwe. Będziesz cierpiał - mówię Ci to od razu. On może milczeć tygodniami. Możesz przejść katusze.

ALE to i tak najpewniej lepsza opcja, niż kisić się w toksycznym związku.

W końcu otrząśniesz się, pozbierasz się i wyjdziesz na prostą. I poszukasz kogoś bardziej odpowiedniego. Ale nie będziesz już dobijał się psychicznie i gnił od środka za życia.

Tak pięknie może jeszcze być. Z nim. Lub z Twoim kolejnym facetem :)

A potem seks na zgodę :)

Takie "awantury" to ja rozumiem ;)