Czy jesteś tym, który zawsze musi zabiegać o miłość?

X: Hej Dream, śpisz?

DreamWalker: Nie. Co tam?

X: Mam problem.

DW: To mi go oddaj.

X: Hehe, to nie tak. Chodzi o to, że... jest mi źle.

DW: Z czym?

X: W moim związku. Jest mi bardzo źle.

DW: Cały czas?

X: Nie cały, ale często.

DW: Kiedy dokładnie?

X: Gdy on mnie olewa.

DW: W jaki sposób Cię olewa?

X: Chciałbym się widywać z nim jak najczęściej. A on ma zawsze 100 ważniejszych zajęć ode mnie. I spotyka się z kumplami albo przesiaduje na fellow. Czuję się okropnie z tym.

DW: Czego oczekujesz?

X: Gdzieś tam na dnie serca pojawiło się takie pragnienie, aby on poświęcił mi się bardziej. Żeby dał se siana z fellow, żeby olał kumpli i jak najczęściej chciał przebywać ze mną. Przytulać się, całować. Ech... A ta wizja oddala się jeszcze bardziej. Co robić?

DW: Czyją sprawą się zajmujesz, gdy tak myślisz?

X: Eeee.... nie kumam.

DW: Komu planujesz czas? Sobie czy jemu?

X: Nooo... jemu.

DW: Wiesz lepiej, co dla niego będzie najlepsze?

X: Nie. Myślę, że on sam najlepiej wie, co ma robić.

DW: Bystrzak z Ciebie, X. Pewnie, że byłoby fajnie, gdyby on chciał Ci to dać, o czym marzysz. Ale nie chce - i to jest rzeczywistość. Pytanie, czy zamierzasz z tym walczyć czy to zaakceptować...?

X: Mam się poddać?

DW: Masz przestać walczyć, bo nie ma o co.

X: Jest! O jego miłość!

DW: Jesteś pewien, że o miłość się walczy? Zabiega?

X: Coś mnie w tym przeraża wszystkim...

DW: Sprecyzuj, co konkretnie.

X: To nie pierwszy raz, gdy dzieje się taka sytuacja. Ja się angażuję, jestem gotowy przejść dla niego na kolanach do Częstochowy, a on w to wbija. Dlaczego ja zawsze muszę być Matką Teresą? Dlaczego to ja zawsze muszę się starać o miłość...? Dlaczego nikt nigdy się o mnie nie stara?

DW: Zobacz, co powiedziałeś i powiedz mi, jak się czujesz, dając wiarę w to wszystko...

X: Źle. Fatalnie. Czuję ucisk w klatce piersiowej. Chciałbym wyznać mu miłość, ale boję się, że on się wystraszy i ucieknie.

DW: Po chuj chcesz mu wyznawać miłość?

X: Mam nadzieję, że odpowie "tak" i że będziemy razem, tacy szczęśliwi. Tylko dla siebie.

DW: Więc to Twój motyw, tak? A co, jeśli powie "nie" i spierdoli...?

X: Będzie klapa. Wiesz, gdy się w nim zakochałem, wiedziałem, że albo będzie niebo, albo będzie piekło. Nie ma miejsca na stany pośrednie.

DW: Wyobraź sobie, jak wyznajesz mu miłość. Jak to robisz? Widzisz to? Słyszysz w swojej wyobraźni?

X: Mówię to takim... błagalnym tonem głosu. Mam minę pt. "przytul kropka".

DW: Zastanawiałeś się, co przekazujesz mu niewerbalnie takim zachowaniem?

X: Co?

DW: Mówisz mu: Panie, nie jestem godzien Twej miłości, ale powiedz tylko "tak", zgódź się, a Cię ozłocę. E maj rajt?

X: Masz rację.

DW: Czego go uczysz w ten sposób?

X: Że jest górą, że on prowadzi, że on ma kontrolę.

DW: Czy w związku chodzi o to, by ktoś miał kontrolę?

X: Chyba nie. Ale nie umiem sam nic zdziałać. Zakochałem się w nim, jestem bezwłasnowolniony.

DW: Powiedziałeś, że zasze musisz być tym, który zabiega o miłość, o względy. Czy to prawda, że musisz zabiegać o względy, o miłość?

X: Tak, bo się zakochałem.

DW: Nie ma więc możliwości, aby się zakochać i nie zabiegać o względy.

X: Nie, bo wtedy jest się nieszczęśliwym.

DW: Jesteś pewien, że tak być musi?

X: Nie.

DW: Jak się czujesz z myślą, że musisz zabiegać o względy i miłość?

X: Okropnie. To sam stres. Walka o wszystko. O istnienie.

DW: Robisz z tego bardzo stresującą sprawę, nie sądzisz?

X: Masz rację.

DW: Kim mógłbyś się stać, gdybyś nie mógł dać wiary, że musisz zabiegać o miłość? O jego względy itd. Pomyśl...

X: Wolnym człowiekiem... To byłoby takie piękne... [bierze głęboki oddech i uśmiecha się]. On też mógłby stać się wolny, bo umiałbym dać mu spokój. Nie musiałbym za nim ganiać, starać się o nic. Nie musiałbym robić tych cholernych kolacji, żeby mu się przypodobać itd.

DW: Wyobraź sobie, że wyznajesz mu miłość. Co zmieniło się w tym obrazie?

X: Jestem uśmiechnięty. Mówię mu to bez żadnego bólu czy grymasu na czole. Tak, jakby to była dobra nowina. Jakby to było oczywiste i jasne. I zupełnie normalne.

DW: I czego oczekujesz od niego teraz?

X: Niczego. Nawet, gdyby powiedział, że nic z tego, w ogóle bym się nie przejął. Jego "nie" to tylko słowo. Nic nie znaczy większego. Nadal bym się uśmiechał i kochał go - bo to moja decyzja, mój sposób bycia. Jemu nic do tego [śmieje się].

DW: Jak się zmieniło Twoje postrzeganie sprawy?

X: Coś się uprościło. Kocham go i już. Nic nie chcę od niego. Niech sobie chodzi z kumplami. Niech siedzi na fellow. Co za ulga! Dream, jesteś wielki!

DW: Widzisz tylko swoje odbicie. Jestem Twoim lustrem. Podziękuj sobie za zmianę. Ja podziękuję sobie, że też czegoś się nauczyłem.

X: Czego?

DW: Jak być lepszym lustrem. Bardziej prawdziwym. Na mojej powierzchni jest coraz mniej zniekształceń i rys. Oddaję coraz klarowniejszy obraz. To wspaniałe uczucie.

***

Czy Ty też jesteś tym, który zawsze musi zabiegać o miłość? Tym, który zawsze pierwszy mówi "Kocham Cię"? Który cierpi, który zostaje sam z poczuciem, że jest bezwartościowy... Jesteś pewien, że musisz grać tę stresującą rolę? Pomyśl, jak się z tym czujesz... Kim byś był, gdybyś nie mógł uwierzyć, że musisz zabiegać o miłość? Kim byś był, gdybyś kierował się historią, że nikt o nic zabiegać nie musi, bo każdy i tak dostaje to, co chce...?