DreamWalker Story [03]: Moje dziwne coming outy

Miałem sporo coming outów. I tych dramatycznych, i tych zabawnych.

Dziś opowiem Ci, jak dowiedziała się o mojej homoseksualności moja matka, zakochana we mnie koleżanka i... chłopaki z trzech wiosek. Oj, działo się, działo :)

Było to gdzieś w okolicach moich 18. urodzin.

Pewnego wieczoru napisałem dość dramatyczny list i zostawiłem go na stole. Pamiętam, jak wyszła z łazienki, susząc swoje rude włosy - nie podejrzewając, że za moment zostanie uświadomiona.

Minuty ciągnęły się jak godziny - w ciszy, w milczeniu, w przerażeniu.

- Nie martw się - oznajmiła, pojawiwszy się w progu drzwi mojego pokoju. - Wyleczymy cię z bycia dziewczynką.

Aha.

- Ale ojciec nie może się dowiedzieć - dodała.

Temat mojej homoseksualności szybko stał się tabu.

Dyskusje o gejach toczące się w mediach były komentowane wymownym milczeniem. Koledzy, którzy mnie odwiedzali, byli chłodni kwitowani krzywym grymasem twarzy.

Jedna scena jednak zapadła mi wyjątkowo w pamięć.

Było to już na studiach, na 3 roku. Prawie dwunasta w nocy. Wracałem od swojego ówczesnego chłopaka i jedyne, czego wtedy chciałem, to położyć się spać. Nazajutrz musiałem wstać wcześnie.

Pukania zdawał się nikt nie słyszeć. Pukałem więc dalej. I głośniej. I dzwoniłem. Raz po raz. Obudziłem chyba pół bloku. Ale ona nie chciała wpuścić mnie do domu.

Własna matka nie chciała mnie wpuścić do domu...

Gdy w końcu po 40 minutach walenia do drzwi uległa, udawała głupią. Że nic nie słyszała. Powiedziałem jej wtedy wyraźnie:

- Zrób to raz jeszcze, a wejdę z policją.

Czysty, nieskażony empatią strumień nienawiści lał się bodaj ponad 5 lat od tamtego listu. Groźby, insynuacje, brednie, chore domysły jawiące się potem jako nieusunięta historia mało dyskretnych wyszukiwań w Google.

Dowiedziałem się o sobie wielu ciekawych rzeczy. Że być może jestem pedofilem, że mógł mi to przekazać ojciec, że jestem seksoholikiem i na pewno mam już HIV-a.

Wiecie - gdyby te rzeczy były mi zarzucone prosto w twarz, byłoby inaczej.

Można by to wyśmiać, prychnąć jej śliną prosto w skrzywioną twarz.

Ale nie.

To było przemycane podprogowo.

W spojrzeniach, gestach, pytaniach. Prześlizgiwał się ten chory jad zakłamany między wierszami pozornie banalnych dialogów.

- Już ja wiem, co wy tam będziecie robić... - syczała, krojąc kiełbasę nożem, którego nie powstydziłby się sam Gordon Ramsay.

Minęło wiele pełni księżyca, nim doszło do ostatecznej konfrontacji.

Pewnego dnia plunęła w moją stroną o raz za dużo.

Złapałem ją w łazience, przydusiłem ją do ściany i, patrząc prosto w jej przerażone oczy, powiedziałem:

- Albo masz odwagę powiedzieć mi teraz wprost, co mi konkretnie zarzucasz. Albo zamknij ryj na zawsze.

I wiecie co?

Zamknęła się na zawsze.

Po kilku latach przemyciła tylko między wierszami inną treść.

Że się ze wszystkim pogodziła.

***

Pamiętam minę... miny (?) Marty - mojej koleżanki - której powiedziałem o sobie pewnego dnia przy lampce wina.

Zabawne, że padło akurat na nią. Wiedziałem, że podkochiwała się we mnie od pierwszej klasy. Nie ukrywała swojej sympatii do mnie.

Przez jej twarz w tamtej nanosekundzie przewędrowała cała parada skrajnych, silnych emocji. Zdziwienie, przerażenie, rozczarowanie, zachwyt. Wszytko.

Z tego miejsca dziękuję jej za to, że przyjęła to wszystko z wielką klasą. Że zachowała się dojrzale i nie zrobiła z tego szkolnej sensacji.

***

Pamiętam tamte Andrzejki u mojego dobrego przyjaciela Pawła.

Tłum obcych mi ludzi, alkohol, niezdrowe żarcie i w tym wszystkim ja. Zaangażowany całym sercem w rozbawianie publiczności.

W którymś momencie znalazłem się na balkonie, gdzie dwie dziewczyny paliły fajki.

Druga dziewczyna - Anka - wspomniała o tym, że niebawem wyjeżdża do Holandii. Dorzuciłem, że tam jadą wszyscy geje.

- Masz coś do gejów? - burknęła.

- Nie. sam jestem gejem.

Dziewczyny zarechotały. Przypadliśmy sobie do gustu.

Niebawem - jak to na imprezie studenckiej - zabrakło alkoholu. Zadanie uzupełnienia zapasów wzięliśmy na siebie my: ja i Anka.

Szliśmy, żartowaliśmy, śmialiśmy się. Wiecie, klasyczne "ja w brecht, ona w brecht i się brechtamy". I mówię nagle:

- Widzisz tę wieżę? - wskazałem na jedną z wież, która niegdyś, jakieś 500 lat temu, była jedną z kilku bram wjazdowych do miasta. - Mój ojciec ją remontował - dodałem z dumą, że to właśnie on przyczynił się do upiększenia naszego miasteczka.

- Wiem, przy niej pracował mój brat, Łukasz - dodała.

I nagle mnie pogięło. Bo przy tynkowaniu tej wieży pracował tylko jeden Łukasz.

MÓJ BRAT.

Okazało się, że Anka to moja... ciocia.

Długo tłumaczyć, jak to możliwe. Moja rodzina jest pokręcona, jak losy bohaterów Mody na Sukces.

Dalszych implikacji tego zdarzenia nie muszę chyba wyjaśniać. Dziś wie o mnie już chyba cała rodzina.

Tylko tematu nie ma. Tajemnica poliszynela.

***

Wyjawić prawdę o swym gejostwie przed jedną osobą - to dla lamerów. A gdyby tak wyjawić ją przed kilkunastoma osobami jednocześnie?

To był jeden z tych przecudownych sierpniowych dni - długi i upalny. Jechałem autobusem do swojego ówczesnego chłopaka - Tymka.

Na wieś.

Taką wieś prawdziwą do szpiku kości, gdzie - jak pisał poeta - żuczek na słonku łapki sobie grzeje, a krówki ryczą, porykują, dobrze im się dzieje.

O Tymku wiedział każdy. Pasał krowy, doił je, uprawiał warzywa. I obciągał facetom.

Los skazał go na bytowanie w tej średniowiecznej norze.

A wierzcie mi- była to wieś tak zabita dechami, tak zapadła, że nie ma jej nawet na Google Maps. Zasłużyła sobie tylko na jednowierszową wzmiankę w Wikipedii. Która sugerowała, że to nawet nie wieś, ale... przyczułek? Przysiółek?

Jeden grzyb.

Autokar - klasyczny PKS-owski traktor - zostawiając za sobą pasmo śrubek, pasków i blach, jeździł od wsi do wsi, zbierając i wyrzucając po drodze całe pęki spoconych, kłaniających się kierowcy w pas wieśniaków.

I gdy na bajecznym, sielskim horyzoncie zaczęła jawić się wieś mojego lubego, nagle zabrzęczał mój telefon. Dzwonił Tymek:

- Ta głupia Aśka wygadała wszystkim, że będziesz - nawijał szybciej niż Eminem, szeptem, jak powstaniec w przeddzień wybuchu rewolucji. - Nie wyjdę po ciebie. Wyjdź z autobusu, nie oglądaj się na nikogo i idź prosto do mnie.

I rozłączył się.

Myślę sobie: WTF???

Nieopodal miejsca, w którym zwyczajowo zatrzymywał się autobus, znajdowała się taka kapliczka w wersji mini + placyk, na którym rozstawionych było kilkanaście ław z drewna.

Patrzę - wszystkie zajęte. Jak podczas mszy. Tyle że wszyscy zwróceni w stronę parkingu.

Siedzą jacyś wiejscy skejci i dziewczyny umalowane szminami tak, jakby przyjmowały barwy wojenne. Gdy zobaczyli, że autobus nadjeżdża, jedno drugiemu zaczęło dawać znaki - szarpać się, pokazywać palcami.

Lekko się spiąłem, ale nic. Mówię sobie: zachowuj się naturalnie.

Drzwi autobusu otwarły się z charakterystyczny sykiem, a ja - wyobrażając sobie siebie jako gwiazdę - założyłem przeciwsłoneczne okulary i ruszyłem po schodkach.

JEB! - wyrżnąłem łbem we framugę i z bólu aż zrobiło mi się ciemno przed oczami.

Gdy świat zewnętrzny zaczął do mnie z powrotem docierać - zorientowałem się, że patrzy na mnie kilkanaście par zdumionych oczu.

Panowała cisza, jak obornikiem zasiał.

Przełknąłem ślinę i ruszyłem spokojnym krokiem w stronę domu Tymka.

Zauważyłem, że czaił się on za winklem. Szybko złapał mnie po ramię i wciągnął za róg.

- Oni tu wszyscy przyszli z sąsiednich wioch, żeby cię zobaczyć. Aśka kretynka wygadała, że pedał z miasta przyjeżdża.

- Nie wierzę - odparłem od razu. - To jakiś absurd!

Wyjrzałem za róg. Wszyscy podnieśli dupy i zaczęli się rozchodzić...

- Mówiłem ci... - wyszeptał Tymek.

Cóż... mogłem się cieszyć, że nie rozpalili stosu!

Tak grupowego coming outu nie miałem nigdy. A Ty, Drogi Czytelniku? :)