Geje i starość - czy powinniśmy się bać?

Mamy dziś dość ponure święto - ale to też święto, które skłania do refleksji nad przemijaniem, starzeniem się i śmiercią. I o ile samej śmierci się nie boję, to boję się tego, co może dziać się nim ona nastąpi. A perspektywy nie są niestety najlepsze. Szczególnie dla geja. Szczególnie w Polsce.

Czy jest cokolwiek, co możemy zrobić?

Popkultrua traktuje starość jako chorobę. Proponuje się "leki" na starość - botoksy, kwasy hialuronowe wstrzykiwane w każdą obwisłą część ciała, złote siateczki, cudowne kolageny i oczywiście operacje plastyczne.

Eksperci przewidują, że już za parę lat na każdym osiedlu będzie miniklinika, w której każdy będzie mógł leczyć się ze starości. Starość jest passe. A kto nie ma kasy - będzie, tak jak to ma miejsce teraz na Zachodzie, zamykany w "gettach" - osiedlach ludzi starych i opuszczonych przez rodziny.

Jaki los czeka nas, gejów?

Już teraz jest cierpko i gorzko. Nie myślimy o tych starszych homoseksualnych facetach, którzy - bez rodzin, bez dzieci, bez żon i mężów - siedzą i umierają w samotności. Udajemy, że temat nas nie dotyczy, bo przecież mamy te 20, 30, 40 lat.

W tym roku skończyłem 30 lat. I wraz z pierwszym powiewem jesieni poczułem, co znaczy przemijanie. Że coś się symbolicznie kończy i zaczyna. Mojej twarzy nie przeorał jeszcze czas - dbam o skórę, wcieram retinol, koenzym Q10 - ale w końcu konstrukcja kolagenowa zacznie więdnąć jak kwiat, co mu wód w wazonie brak.

I od pewnego momentu nie będę już dostawał tych żenujących propozycji seksów na fellow, bo już nie będę dżusi i dżezi - dołączę do śmietnika homo-śmieci, odpadów, starzejących się facetów, których nikt nie potrzebuje.

Geje wyznają kult młodości.

To przykre, ale fellow to bazar ciał i kremowanych twarzyczek. Póki co mi to nie przeszkadza, ale kiedyś pomysły na odmładzanie się skończą lub okażą się nieskuteczne. Ileż można oszukiwać przyrodę?

Dziś mam wszystkie włosy na głowie, ale za jakiś czas moje zakola pogłębią się jak kryzys w strefie euro, a te resztki wiechci, które będę miał na głowie, posiwieją i zrobią się suche.

Każdego z nas czeka ten smutny los, bo wszyscy musimy umrzeć.

Jedyne, co pozostaje, to zacząć budować poczucie swojej wartości na czymś innym, niż na wyglądzie.

Trzeba oferować światu coś więcej, niż piękne oczka, pudrowany nosek i seksi wygląd na stosie fotek na Instagramie.

Trzeba uruchomić w sobie pokłady intelektu i energii serca - by nie zostać wyrzuconym poza obieg. Przyciągać i zatrzymywać ludzi dobrymi emocjami, empatią, zrozumieniem a także ciekawą dyskusją.

Zawsze chciałem, by po mojej śmierci zostało po mnie coś więcej na tym świecie, niż stos selfików. I już wiem, że zostanie. Moje książki, ten blog, który też pomoże mam nadzieję przyszłym generacjom gejów lepiej i mądrzej żyć.

Starzeć się z godnością - czy to możliwe? Historia mojej babci:

Dziś taki dzień, że bierze mnie na wspomnienia. Wspomnienia o najdroższej mi osobie, która odeszła ponad 2 lata temu.

O mojej babci.

Opiekowała się mną od początku i zawdzięczam jej cudowne dzieciństwo - pełne smaku malinowych pomidorów z cebulą, solonych ogórków z jej działki, agrestu i porzeczek, którymi mnie karmiła. Zapachu niedzielnego obiadu drżącego w nasłonecznionym powietrzu salonu na drugim piętrze.

To najpiękniejsze wspomnienia, jakie mam w życiu.

Dlatego ja opiekowałem się przez 2 lata - ostatnie jej 2 lata życia, gdy najgorsze choroby zadręczyły jej ciało. Byłem przy niej do ostatniej chwili jej życia.

Pamiętam ten moment, gdy podałem jej ostatni obiad. Zjadła, powiedziała, że jej smakował, a potem jej wzrok stał się pusty.

Patrzyła na mnie na wylot, na przestrzał, jakby zaglądnęła właśnie z najgłębszą otchłań kosmosu, pustki.

Zamknąłem jej powieki.

Ciężko oddychała.

Wiedziałem, że nie ma sensu już dzwonić na pogotowie. Że to tylko przedłużyłoby jej agonię. Nie było już żadnego lekarza ani lekarstwa, które mogłoby ją wyleczyć. Lista chorób była tak niewyobrażalna, tak przygnębiająca, że nie pozostawiała żadnych nadziei.

Los zrobił z niej osobę całkowicie skazaną na łaskę otoczenia. Osobę, która przez ostatnie 2 lata nie mogła załatwić najprostszej czynności sama. Czy w przypadku takiego starzenia można mówić o godności?

Zmarła o 6:00 rano w nocy.

Nim jej ciało zostało wyniesione - przyłożyłem rękę do jej zimnego policzka i powiedziałem "Dziękuję".

Mam nadzieję, że jeszcze to słyszała.

Nie muszę odwiedzać jej grobu. Płomień, który symbolizuje moją pamięć o niej, płonie w moim sercu i zawsze będzie dla mnie bardzo ważny.

Pamiętam, jak wiele razy prosiła mnie, bym przedawkował jej leki. Albo zapomniał wstrzyknąć jej insulinę. By mogła zasnąć. Bo już nie chciała żyć. A ja nie mogłem. Musiałem ją podtrzymywać przy życiu, bo nie mógłbym potem spojrzeć sobie w twarz.

Nie mogłem zdecydować się jechać do weterynarza, gdy mój kochany kot Tygrys konał w bólach na moim łóżku. Bo wiedziałem, że jednym lekiem dla niego byłaby śmiertelna dawka leku usypiającego. 

A co dopiero mówić o mojej babci.

Tym właśnie jest kres życia. Kres życia to niestety sranie pod siebie i powolne konanie. Gdy jeszcze wokół jest rodzina - być może ten ból nie jest tak wielki. Ale jaka rodzina będzie wokół nas, gejów? Jaka rodzina podetrze nam dupę i przytuli? Jaka rodzina poda nam obiad i powie, że wszystko będzie dobrze?

Nawet, jeśli będzie to kłamstwem.

My, geje, jesteśmy "nieproduktywni". Z punktu widzenia nowej władzy - właściwie należałoby nas utylizować, bo przecież niczego nie wnosimy, nie rozmnażamy się, jesteśmy zbędnym skutkiem ubocznym jakiejś mutacji.

Czy ktokolwiek zajmie się nami w Polsce za te 45-50 lat - jeśli dane mówią, że będziemy wymierającym narodem starych, niedołężnych ludzi?

Być może najlepszym rozwiązaniem będzie zaplanowana, przemyślana eutanazja. 

Gdy człowiek znajdzie się już na skraju godnego życia - ale będąc jeszcze w pełni władz umysłowych - pożegnać się ze światem, z ludźmi, podziękować im. A następnie usnąć lekkim snem, w głębi którego nasze serca zatrzymają się.

I pozwolić zapamiętać się dobrze. Zostawić w głowie ludzi obraz, który byłby obrazem człowieka godnego, świadomie pogodzonego ze swoją śmiertelnością.

To przykry temat, wiem. Ale kiedy indziej mamy go poruszyć, jeśli nie właśnie dziś?