Iluzja stabilności - czyli jak oszukujemy samych siebie, by poczuć się bezpieczniej

Słowo "rzeczywistość" zawiera w sobie inne słowo - "rzecz". Co sugeruje, że jest to coś skonstruowane z rzeczy. A więc czegoś stabilnego, niezmiennego w czasie, trwałego. Takie postrzeganie świata jest iluzją, bowiem gdzie byśmy nie spojrzeli, czy to przez mikroskop, czy to przez teleskop, dostrzeżemy, że wszystko płynie, zmienia się i ulega nieskończonym cyklom metamorfoz. "Stabilizacja" to koncept wykreowany przez umysł. Po co? I jakie są tego konsekwencje?

XXI wiek będzie wiekiem upadku tej ułudy zmysłów. Nic, co jest w 100% stabilne, nie istnieje. Istnieje może coś, co jest powolne, leniwe, ociągające się, ale nigdy nie jest to coś, co nie ulegałoby przemianom. Upada koncept "stałych" związków oraz "stałej" posady. Życie zapukało do naszych drzwi dość brutalnie, łamiąc i zamieniając w popiół to, w co szczerze wierzyliśmy - w mit stabilizacji życiowej. Związek okazuje się być niczym innym, jak dynamiczną wymianą komunikatów, pętlą wymiany gestów, spojrzeń, tańcem pod dyktaturę emocji i próby racjonalizowania ich.

Nigdy nie możemy objąć dwa razy tej samej osoby.

Nigdy nie pocałujemy dwa razy tych samych ust. Żadne słowo nie może być powtórzone. Czasem doświadczenia wydają się podobne - owszem - ale nasze niedostrzeganie zmieniających się szczegółów, ogólnych trendów i globalnych przemian, podyktowane naszą ograniczoną percepcją i możliwością przetwarzania dość wąskiego strumienia informacji, nie może być wymówką dla tej ślepoty. Świat jest bardziej złożony, niż nawet najbardziej złożony jego opis. W związku z tym nigdy nie idziesz dwa razy do tej samej pracy i nigdy nie robisz tego samego. Za każdym razem wita Cię nowość.

Natura nie pozostała obojętna wobec tego faktu i wyposażyła nas w coś lepszego, niż geny, które to z tempem sparaliżowanego ślimaka próbują nadgonić nieustanne transformacje Wszechświata, dostosowując nas do niego. Wyposażyła nas w neurony - które w swoich dorzeczach kierują rzekami informacji zmysłowych, łączą je lub rozłączając (co też jest ważne), nieustannie dostosowując nas do świata i podszeptując, jak ten świat dostosować do siebie. Zachodzi tam jakaś niepojęta kwantowa magia, która pozwala nam nieustannie przewidywać najgorsze i przygotowywać się do tego, jak i snuć marzenia, układać złożone plany i osiągać skomplikowane cele. Potrafimy wydobyć metale z wnętrza paszczy Ziemi i przemienić je w statki kosmiczne. Potrafimy tak manipulować materią oraz energią, że moje słowa, choć dzielą nas być może setki kilometrów, docierają do Ciebie z całym swoim krystalicznym przekazem. 100 lat temu byłyby to czary - dziś to po prostu technologia.

Snujemy oszustwa o stabilności, ponieważ zazwyczaj chcemy się uspokoić. Udowodnić sobie, że losy świata da się przewidzieć i przez to uchronić się przed stratą. Że są rzeczy, które nie przeminą (bo jesteśmy do nich przywiązani). Ale to nieprawda - wszystko jest tymczasowe, kruche a na tle czasu Wszechświata jesteśmy tylko migawką.

Więc podejdź do swojego okna i ciesz się ciągle tym samym acz nowym widokiem, jaki ujrzysz. I spójrz też tak na swoje życie. Czas przynosi nieuchronne zmiany, każe nam wypłukać z umysłów stare koncepty, które wyznawane były przez naszych rodziców i dziadków. Żyjemy, żyć będziemy i umrzemy w świecie ciągłych przemian, przewrotów i rewolucji - w kosmicznej, kolorowej burzy obrazów, w szumie informacyjnym i mętliku uczuć. A naszym zadaniem będzie nie tylko umieć się w tym wszystkim znaleźć, ale też wraz z tym płynąć, poddać się temu jak nurtowi rzeki - tak silnemu, że nie sposób z nim walczyć.

I wykształć w sobie nową umiejętność: porzucania tego, do czego się przywiązałeś. Po co? Być mógł robić w swoim życiu miejsce na nowe rzeczy.