Jak medytować? - kilka cennych wskazówek

Doświadczenie nauczyło mnie, że medytacja dla umysłu jest tym samym, co oddychanie dla ciała. Żyją jedynie w świecie "zewnętrznym" stajemy się chomikami - zwracamy uwagę tylko na to, co dzieje się w otoczeniu a przestajemy brać pod uwagę jeden jedyny czynnik, na jaki mamy realny wpływ - czyli siebie. 

Medytowali mędrcy Wschodu, medytował Einstein wymyślając swoją teorię względności (choć nie nazywał tego medytacją, lecz "eksperymentami myślowymi") - więc warto, byś również sam rozważył, czy nie warto poświęcić 15 minut dziennie, aby lepiej zrozumieć swoje myślenie, zmniejszyć swoje...

... stresy i funkcjonować lepiej jako człowiek.

Umysł jest jak matrix. Nie wiesz, że jesteś jego więźniem, póki nie zaczniesz siebie obserwować. Nagle okazuje się, że to nie Twoja wolna wola wybrała dziś na obiad kotleta schabowego, lecz Twoje wspomnienia z dzieciństwa. Że w Twojej głowie trwają dyskusje na temat spraw sprzed lat i to one okazują się rządzić po cichu Twoimi decyzjami z tu i teraz. Badanie swojego myślenia może początkowo być szokujące. Zaczynamy zdawać sobie sprawę z istnej galaktyki myśli, które krążą nam po głowie. Ich badanie jest istotą medytacji. To jest droga, jak powiedział pewien mędrzec, która nigdy się nie kończy i zawsze się zaczyna.

Jednak różni ludzie różnie medytują i różne mają efekty. Jedni wyobrażają sobie, że jest to kwestia przedyskutowania ze sobą pewnych kwestii. Nie jest to podejście złe, choć ma pewne mankamenty. Polegają one na tym, że język, którego używamy w dyskusjach, jest wtórny w stosunku do doświadczeń - jest tylko kalką z doświadczeń, uproszczoną, pozbawioną szczegółów i subtelności. Naukowcy już dawno udowodnili, że samo opisanie jakiegoś swojego wspomnienia nieuchronnie prowadzi do jego zniekształcenia. Einstein prawdopodobnie z tego powodu w ogóle wyłączył swoje dialogi wewnętrzne a jedyne czym się zajmował do badaniem obrazów i odczuć z nimi związanych. Ta wskazówka dość zrewolucjonizowała moje podejście do medytacji. Postanowiłem, że słów będę używać tylko po to, aby wskazywać i jakoś nazywać to, co dostrzegam w swoim umyśle. Natomiast bardziej niż na słowach skoncentrowałem się na oglądaniu obrazów i ich szczegółów.

To była spora zmiana!

Moje medytacje stały się jak kontrolowany sen na jawie. Dostrzegam w sobie jakieś myśli, których nie rozumiem, nie chcę w sobie, których nie akceptuję. Jeśli tak się dzieje, natychmiast wiem, że mam konflikt. Myśl X kontra myśl, że myśl X jest zła. Coś walczy z czymś. Oddalam się i widzę dwie postacie reprezentujące mnie. Widzę, że nie przepadają za sobą. Że mają do siebie jakieś "ale". Jedna np. uważa, że trzeba współdziałać z innymi ludźmi, druga mówi o moich własnych potrzebach. Trą się w momencie, gdy naraz mam swoją potrzebę a otoczenie swoją i obie nie idą ze sobą w parze. Odczuwam stres, ból brzucha, ale powstrzymuję się od omawiania tego ze sobą. Zamiast tego staję obok. I widzę, jak przed moimi oczami rośnie metafora konfliktu. Z jednej strony mam część, która reprezentuje społeczeństwo. Przypomina mi złą, bezduszną machinę, która pożera ludzi. W niej każdy człowiek jest trybem i nikt nie ma prawa do realizacji swoich potrzeb oraz pragnień. Z drugiej widzę wrażliwą część mnie, która chce uciec od tej machiny i zrealizować swoje marzenia. Wygląda jak gość zamknięty w bańce mydlanej, wewnątrz której jest ciepło i miło. Zgrzyta. Ścierają się ze sobą potężne wartości, jak kasa i samorealizacja, jak sukces i poczucie twórczego życia. Obie części stawiają sprzeczne żądania. Zamiast mówić, wcielam się raz w jedną, raz w drugą i czuję to, co one czują. Czują porażkę, strach, tworzą okropną wizję przyszłości. Gdzieś tam jednak między jedną a drugą pozycją zaczynam wyczuwać wspólny mianownik. Widzę, że obie chcą dla mnie dobrze, tylko na różne sposoby. Dzięki jednej mam spokój, dzięki drugiej - rozwijam karierę. Bum! "Spokojny rozwój kariery" - pojawia się w mojej głowie wspólna wizja. Czuję, ja stres znika gdzieś z okolic przełyku. Mija zgaga, która męczyła mnie przez kilka dni. Są i kolejne poziomy i elementy konfliktu. Są strefy, gdzie obie części chcą różnych rzeczy. Każdy tego doświadcza w pewnej skali. Każdy ma jakieś wątpliwości, sprzeczności, niespójności. Stąd trzeba nam medytacji - by umieć pogodzić się z samym sobą. By znaleźć konsensus. Balans. Równowagę.

U Einsteina ten proces trwał wiele lat, nim w pełni opisał swoją teorię względności. Spoglądał na nią z różnych perspektyw tak długo, aż rozwiał wszystko swoje wątpliwości i doszedł do słynnego wzoru E=mc^2. Wszystkie wzory matematyczne, które opisują jego teorię, były znane już wcześniej. On jednak użył wyobraźni, by móc stworzyć nowy, spójny punkt patrzenia. Punkt patrzenia w fizyce, która na tamten czas prezentowała wiele niespójności.

Każdy z nas może być takim swoim Einsteinem. Wierzę, że każdy z nas ma do odkrycia swój cudowny wzór, który połączy w spójną, harmonijną całość to, co wcześniej wydawało się nie do pogodzenia. Do dzieła!