DreamWalker Story [05]: Historia długa i kręta jak... jelito

Wiele lat dojrzewałem do tego, żeby przyznać się w tym wpisie do tego, do czego przyznać się zamierzam. Będzie to historia długa, wstydliwa i bolesna, pokazująca moją słabość i chorobę, z którą żyję od 8 roku życia.

Wtedy też zacząłem niespodziewanie źle się czuć...

Początek jelito-dramatu

Nikt za bardzo nie wiedział, co mi jest - a ja byłem po prostu blady, słaby i ciągle bolał mnie brzuch. Latanie po lekarzach niewiele dawało - być może także z tego powodu, że medycyna wtedy była wtedy dość jeszcze siermiężna a dostęp do specjalistycznej wiedzy i diagnostyki dość skomplikowany.

Sytuacja trwała... 2 lata.

W tym czasie wokół moich objawów narosła pewna paranoja - głównie ze strony matki, która to wpadała w istną panikę, a potem szały. Zjadłem kiełbasę i nagle padała seria dramatycznych pytań: z czyjego psa ta kiełbasa i jakim gównem się (za przeproszeniem) teraz zesram.

Jako dziecko nie bardzo wiedziałem co się ze mną dzieje - byłem przerażony objawami, tym, że wracają i że to może być moja wina. Że to ja coś źle robię. Matka roztaczała całe czarne panoramy przed moimi oczami - wizje zasranego życia, pełnego bólu i przerażenia.

Cóż... niewiele się pomyliła. Ale do tego wrócimy.

W końcu diagnoza

W końcu jeden z lekarzy wpadł na pomysł, by wysłać mnie na pewne specyficzne testy. Okazało się, że w moim woreczku żółciowym zamieszkały pasożyty o uroczej nazwie lamblia.

Natychmiast zastosowano leczenie - przez 2 tygodnie łykałem wielkie jak jabłko piguły, które truły i robale, i mnie. Po tym czasie zrobiło mi się nieco lepiej, ale po miesiącu okazało się, że lamblie znów zaatakowały. Trzeba było powtórzyć całe leczenie.

Summa summarum udało się - pod mikroskopem ani śladu lamblii, a ja byłem zdrowy. Teoretycznie.

Teoretycznie - bo po jakimś czasie bóle brzucha wróciły...

Fizjologiczny horror

Nękały mnie regularnie - po przebudzeniu, za dnia, wieczorami.

Były nagłe, bardzo silne, niespodziewane, nie wykazywały żadnej regularności. Psychoza mojej matki na punkcie mojego brzucha przelała się na mnie. Gdy brzuch mnie bolał, w uszach słyszałem jej groźby, prośby, oskarżenia i czarnowidztwo.

Nawet w jej niemych spojrzeniach wyczuwałem to oskarżenie - o łakomstwo, o niestosowanie się do jej zaleceń.

A jej zalecenie było jasne: ma mnie nie boleć.

Kolejne diety, tabletki i inne wymysły pomagały tylko przez pewien czas. Bóle uporczywie wracały i wracały. Bywały tak silne, że robiło mi się ciemno przed oczami.

Trwało to miesiącami, po czym te miesiące zmieniły się... w lata. A ja żyłem w cieniu tych paraliżujących bólów, które - żeby było śmieszniej - najczęściej kazały mi szybko szukać najbliższego kibla.

Tak, niestety, dobrze czytasz.

Na ile mnie to upośledzało społecznie? Trudno powiedzieć, jak bardzo.

Nie sposób obliczyć, ile stresu mnie to kosztowało. Permanentnego, silnego i nieustępliwego. Towarzyszył mi on jak cień w słoneczną pogodę - kroczył za mną wszędzie. W każdej sekundzie mojego życia - podczas rozmowy przez telefon, jazdy autobusem, w środku tłumu na koncercie - wszędzie dosłownie mógł mnie złapać ten upokarzający, nagły terrorysta w postaci bólu 10/10.

W efekcie tego wszystkiego zaczęła się rodzić we mnie społeczna fobia. Bałem się wyjść nawet do sklepu, bo wyobrażałem sobie, że bóle złapią mnie w kolejce. Bałem się iść do znajomych - zresztą ich kible znałem podejrzewam lepiej niż oni sami.

Bóle jelit stały się stałą częścią mnie.

Każdy wiedział, że mam z tym problem, a ja się go wstydziłem. Tym bardziej, że wciąż uważałem, że to moja wina, że je mam. Że "sam je sobie robię" - chuj wi, jak i po co, ale robię. Stresem. Tak twierdzili wszyscy.

Ta myśl była okropna, nie do zniesienia.

Z bólami dojrzewałem, z bólami zmieniałem szkoły, znajomych, z bólami dorastałem. Ból jelit wyrył się w moim mózgu, ale prawdziwe apogeum miało nastąpić dopiero po moich studiach.

Wtedy też człowiek konfrontuje się z prawdziwym życiem. Kończy się opieka mamusi, tatusia, i trzeba samemu wejść w wielki, straszny, zimny świat dorosłych.

I tu zaplątałem się we własne jelita.

Upadłem i zwinąłem w kłębek, nie rozumiejąc, co się dzieje.

To nie było tak, że choroba się nasiliła. Dopiero wtedy uświadomiłem sobie, jak bardzo jestem jej niewolnikiem. Jak zatruła moje życie, jak zamknęła mnie w domu, w pętlach nawyków i odizolowała od normalności.

Dopadła mnie depresja - czarniejsza niż najgłębsze głębiny oceanów. Każda kolejna próba znalezienia leku kończyła się fiaskiem. Masowo testowałem wszystko, co tylko dawało cień nadziei, że mi się poprawi. Wszystko w końcu zawiodło.

Dyskoteka niedoszłego samobójcy

Pewnego wieczoru nałykałem się leków tyle, ile tylko mogłem, po czym wybrałem się na imprezę do klubu. W pewnym momencie - w trakcie tańca - złapały mnie bóle brzucha. I okropne myśli. Myśli brudne, złowieszcze i samobójcze.

Poszedłem do ubikacji i zamknąłem się od środka. Chciałem ze sobą skończyć.

Nigdy tak bardzo nie chciałem zakończyć swojego żywota tak jak wtedy. Jedyna myśl, jaka przynosiła mi ulgę, to myśl, że wciąż pozostaje mi choć jedno wyjście z tego fizjologicznego koszmaru - zabicie swoich jelit... i siebie.

To było apogeum nienawiści do siebie. To był zenit załamania.

Po powrocie do domu napisałem list pożegnalny i ustanowiłem datę swojego samobójstwa. To było jedyne, co przynosiło mi jakąkolwiek ulgę. Mogłem zasnąć w spokoju.

Czas wielkiej dekadencji

Nastały dziwne czasy. Nie miałem już nic do stracenia, więc upijałem się na umór, bawiąc się i rozpowiadając wszystkim dookoła, że jestem gejem i że nic mi nie zrobią. 

Mieszałem leki z alkoholem, mając nadzieję, że albo uda się mnie wyleczyć z bólu. Albo przynajmniej dobrze się zabawię lub zdechnę. Każde rozwiązanie przyjąłbym z taką samą ulgą.

Tak się bawi człowiek, który nie ma nic do stracenia.

Brzydziłem się swojego wadliwego ciała. Mój mózg chciał się oderwać od niego i iść w swoją stronę, porzucić ten chory balast, który nie reagował na żadną chemię, terapię. Sam w swoich oczach byłem tylko workiem gówna, które może się rozlać w każdej chwili. W snach śniłem o tym, jak wbijam sobie nóż w brzuch i z radością patrzę, jak wypruwam swoje chore jelita.

Upojony wszystkim, czym tylko mogłem, obserwowałem, jak rzeczywistość oddalała się ode mnie.

Napraw siebie!

Pamiętam, jak ta szalona rzeczywistość dotarła do mnie na nowo, gdy siedziałem już w Warszawie na kanapie w domu pewnego (teraz już bardzo znanego) trenera rozwoju osobistego.

Pamiętam, że zapłaciłem mu 3000 zł za konsultację.

Miałem dużo hajsu, mój biznes przynosił świetne dochody, ale gówno mnie one interesowały. Oddałbym wszystko za choć jeden dzień bez bólu.

Do dziś wspominam jego bystre spojrzenie i to dziwne wrażenie, które na mnie wywarł. Zna się na rzeczy, tego nie da się ukryć. Kazał mi wykonać pewne ćwiczenie, które ukazało mi pewien konflikt, który we mnie tkwił. To rzekomo on miał być przyczyną moich problemów z brzuchem.

To, co się stało potem, było zadziwiające.

2 lata spędziłem na wnikliwej analizie swoich myśli, konfliktów wewnętrznych, dylematów - wszystko po to, by odnaleźć przyczynę.

W mojej głowie panował absolutny burdel. Czułem podświadomie, że ma on związek z moją matką i tym, jak zaszczuła tamtego małego DreamWalkera, gdy zaczynała się choroba.

Jej krzyki, jej groźby i spojrzenia wciąż tkwiły w mojej głowie, odtwarzały się, jak szalony film, zapętlony i dziwny. Przerażały mnie jej słowa i życie - z którym będę musiał się zmierzyć, dźwigając wielki ciężar tej niekończącej się traumy.

Bezsilność - to słowo, które określa idealnie stan, w którym byłem. Stres i bezsilność w połączeniu pogłębiają traumę - nie pozwalają wyjść z zaklętego kręgu szalonych myśli, które mnożą się w głowie - chorej głowie - jak w dzikim ulu.

Co dalej począć? Jak z tym żyć?

Pierwszy przełom

Naprawianie siebie nic nie daje.

To wciąż wyszukiwanie nowego problemu, którzy trzeba rozwiązać.

Rozwiązywałem go, brzuch bolał dalej, więc szukałem głębiej i głębiej. Ponieważ nic już nie było do rozwiązania, tworzyłem kolejne absurdalne teorie na temat tego, skąd bierze się moja choroba.

Kres temu szaleństwu przyniosło odkrycie.

W pewnym hospicjum - gdzie ludzie strasznie cierpieli - wpuszczono koty. Koty miały umilić czas pacjentom, którzy już żegnali się z życiem. Co się okazało - średnia odczuwanego bólu na oddziale mocno spadła.

Psychologowie wytłumaczyli to w taki sposób, że ludzie ci po prostu przestali skupiać się na własnym cierpieniu i zaczęli na czymś innym. Koty absorbowały ich uwagę.

Od tego momentu postanowiłem całkowicie ignorować swoje bóle. Skoro nie mogłem ich zmienić, to musiałem zacząć przestać o nich  myśleć.

Musiałem wyjść do kibla? OK, wychodziłem i wracałem. Nara.

Czy to cokolwiek zmieniło w samych bólach? Absolutnie nic. Natomiast przestały mnie dewastować psychicznie. Przestałem się o nie obwiniać. Przestałem się dołować, rozmyślać o nich. Każdą myśl ucinałem i zapomniałem.

To wyprowadziło mnie na pewną prostą. Przynajmniej psychicznie.

Przełom drugi

Zdecydowałem się w końcu na całkowitą diagnostykę. Na bolesną kolonoskopię, gastroskopię, na wszelkie inne badania w różnych kierunkach. Lekarze potwierdzili w końcu to, co już od dawana przeczuwałem.

Postinfekcyjny zespół jelita drażliwego typu D o bardzo silnym natężeniu.

Moje jelita przypominają pogryzioną słomkę. Są kurczliwe i bardzo bolesne, nadwrażliwe na każdy dotyk. Stały się takie, ponieważ latami nosiłem w sobie intruza, który mnie truł i niszczył. Moje jelita po prostu się do tego przystosowały, próbując usunąć wszystkie toksyny - nawet, jak ich już nie było.

Jelita są silnie połączone z mózgiem limbicznym - odpowiedzialnym ze emocje. Każde zaburzenie jelit powoduje zaburzenie pracy mózgu emocjonalnego (czasem też odwrotnie). Dowiedziono połączenia między jelitami, bakteriami probiotycznymi a stanem emocjonalnym.

To nie Twoja wina, że wariujesz, gdy boli Cię brzuch.

Ta choroba czyni człowieka bardzo wrażliwym, tkliwym, drażliwym. Podobno dotyka częściej ludzi ambitnych, perfekcjonistów. Ale to nieprawda. Ja nie jestem już tak ambitny jak kiedyś i oduczyłem się perfekcjonizmu, a choroba trwała nadal.

Przekopałem cały Internet, by odkryć, co może mi zaoferować medycyna. Przetestowałem tony leków, TONY. Na co tylko się dało.

Dziś jestem chodzącą encyklopedią na temat tej choroby - wiem chyba wszystko. Wiem, że jest związana z nieprawidłowym wydzielaniem serotoniny w jelitach. Wiem, że od dawna podejrzewano, że mogą na to pomóc leki przeciwdepresyjne.

Zdecydowałem się przetestować jeden - choć żaden z lekarzy nie miał pojęcia, dlaczego miałby mi przepisywać lek przeciwdepresyjny na jelita. Niektórzy pukali się w czoło, mówili, że to "urojenia".

W końcu przekonałem jedną lekarkę, która powiedziała, że "jeśli byśmy nie eksperymentowali, nigdy byśmy z drzew nie zeszli".

Lek nazywa się amitryptylina.

To starej daty lek przeciwdepresyjny, którego używa się w dawce minimum 100 mg na dobę. Ja potrzebowałem tylko 40 mg na dobę. Ta dawka nie wpływa na mózg - choć początkowo byłem bardzo śpiący - to jednak dziś, mimo że lek zażywam - nie wpływa on źle na moje zdolności do np. prowadzeni auta.

Bóle odpuściły w 80%.

To było jak błogosławieństwo. Jak dar niebios.

Dziś - gdy dobrałem jeszcze parę innych substancji pomocniczych (witaminę B6, loperamid z symeticonem, rhodiolę) - bóle ograniczyły się o 80-90% w stosunku do stanu początkowego.

Co prawda nadal mnie czasem łapie. Co prawda nadal czasem częściej. Co prawda nadal mam kilkudniowe "fazy". ALE KURWA TO JEST INNE ŻYCIE.

Morał z tej historii jest taki:

Nie naprawiaj się, bo nie jesteś zepsuty. Nawet, jeśli ciężko chorujesz - po prostu modyfikuj się, a nie "naprawiaj", bo naprawianie sugeruje, że jest z Tobą coś nie tak (nawet, jak nie jest). To, że nie działasz tak, jak sobie to wyobrażasz, nie oznacza, że działasz źle.

Nie obwiniaj się za swoją chorobę. Nikt celowo sobie nie robi źle.

Odkryj, że jest wielka różnica między "boli mnie" a "odczuwam ból". Że w pierwszej wersji ból uderza w Ciebie, a drugiej - jest po prostu informacją.

Szukaj rozwiązania, aż znajdziesz. Jeśli nie ma lekarza, który by Ci pomógł - sam nim zostań, bo nie masz wyjścia. Szukaj, czytaj, sprawdzaj, pytaj.

***

Dziś, po  22 latach choroby, wiem jedno - nigdy nie warto się poddawać. Sięgaj dalej, walcz dzielnie, szukaj i analizuj. Aż uda Ci się odnieść choć częściowe zwycięstwo - tak, jak mnie.

Póki chorujesz, to znaczy, że żyjesz. A jeśli żyjesz - wciąż nie powiedziałeś ostatniego słowa.

Co prawda ta nikczemna choroba nadal na mnie wpływa - ale już nie tak, jak kiedyś. Dziś żyje mi się o wiele łatwiej i przyjemniej i zdarza mi się zapomnieć o swoich jelitach nawet na tygodnie.

Bez tej choroby nie byłoby mnie - w takiej formie, w jakiej dziś egzystuję. Nie byłoby DreamWalkera, nie byłoby tego bloga, nie byłoby fascynacji rozwojem, psychologią i duchowością.

Moja psychika przeżywa wciąż jeszcze odwilż - wciąż odzwyczajam się jeszcze od myślenia o sobie jako o kimś wadliwym i chorym. Wciąż jeszcze łapię się na szukaniu wzrokiem każdej ubikacji, którą mijam.

Ale to już nie obsesja. To już nie jest podszyte tą rozpaczą jak kiedyś.

Po 22 latach chorowania, ciężko odnaleźć normalność. Normalność jest jakimś bardzo zamazanym wspomnieniem z dzieciństwa - nim ta choroba mnie dopadła. Teraz szukam sposobu, by zdefiniować "normalność" na nowo.

Tendencja do stanów depresyjnych - gdy choroba ma swój nawrót - pozostanie prawdopodobnie ze mną do końca życia, bo jest to kwestia czysto fizjologiczna. Bóle też będą raz na jakiś czas. Słabsze, rzadsze, ale będą. Ale ponieważ wiem, jak się obchodzić z tą chorobą, nie jest już takim zagrożeniem.

Oby tak dalej.

PS Podziękowania i podziękowania dla Shino - za to że był inspiracją dla mnie do podzielenia się z Wami tą historią, do wyjścia z cienia wstydu i uświadomienia mi, że ta historia ma pewien morał, który warty jest opublikowania.