Najciekawsze wnioski z 10 lat mojego rozwoju osobistego - może skorzystasz i Ty

Rozwojem osobistym zainteresowałem się więcej niż 10 lat temu. Pochłaniałem książkę za książką, czytałem wywiady, jeździłem na szkolenia prowadzone przez różnych trenerów. To była swego rodzaju mania.

Dziś - po latach - nie tylko zmieniłem się o 180 stopni. Ale także doszedłem do swoich wniosków na temat rozwoju osobistego.

I pewnych obserwacji i wniosków, które z tego rozwoju płyną. Zapraszam do czytania.

Uporczywe trzymanie się jakiegokolwiek przekonania zawsze wcześniej czy później przynosi cierpienie

Choćby nie wiem, jak cudownie i szczytnie brzmiała jakakolwiek myśl ludzka - zawsze wcześniej czy później pojawi się sytuacja, w której ta myśl będzie generować problemy i cierpienie.

"Wszyscy zasługują na miłość" (nawet jak się chujowo zachowują - uczysz ich, że im zawsze wybaczysz?)

"Każdemu należy się szacunek" (poczekaj, jak się wkurwisz, gdy ktoś go nie dostanie, np. Ty)

"Jestem zajebisty" (zawsze? fajnie jest nie widzieć tego, co robi się źle... - samopoczucie na pewno jest super, gorzej z efektami działań)

Nie ma "dobrego" przekonania. Jest tylko "dobre w jakiejś sytuacji". Tej elastyczności uczysz się z latami, gdy non stop kwestionujesz swoje myślenie i zastanawiasz się, czy jest przydatne.

Pomaga też zrozumienie, że przekonanie to nie opis świata / "prawda objawiona". Ale instrukcja, na bazie której podejmujesz decyzje.

Rzeczywistość się zmienia. A Twoje myślenie - jeśli nie - będzie Ci ciążyć.

Nie każda emocja jest przyjemna, ale każda jest potrzebna

Celem rozwoju osobistego nie jest osiągnięcie "nirwany". Wiele osób widzi siebie za X lat jako lilię dryfującą po niezmąconej tafli jeziora.

Bzdura.

Jesteśmy ludźmi i póki jesteśmy - będziemy się wkurwiać, smucić, bać, wstydzić, czuć winnymi, zazdrościć.

Ale pocieszę Was.

Te wszystkie uczucia nie są niczym złym. Wręcz przeciwnie! Są czymś dobrym. 

Zazdrość uświadamia nam nasze własne marzenia i pragnienia. Smutek pozwala na refleksję i wyciągnięcie wniosków na przyszłość. Strach pozwala być ostrożnym. Zdenerwowanie pozwala zakomunikować otoczeniu nasze żądania albo ukarać je, gdy zasady zostały złamane.

Wszystko jest po coś.

Sztuka, to nie tkwić w tych uczuciach latami tylko z nich korzystać. Brać pod uwagę. A to zaczyna się od akceptacji tego, że czasem czujemy się źle emocjonalnie. Te "złe" uczucia są Twoje i odczuwasz je po coś. To nie błąd. To wezwanie.

Więcej cierpienia przynosi samo myślenie o rzeczywistości niż rzeczywistość

Wiara w krzywdzące nas myśli, trzymanie się destruktywnych przekonań a także traktowanie siebie surowo, mało życzliwie - to główne źródła cierpień człowieka.

Sama rzeczywistość nie niesie ze sobą aż tylu cierpień, o ile ją oskarżamy.

Wyłącz na moment swoje myślenie - wycisz dialogi, interpretacje. I obejrzyj swoje życie przez obiektyw chłodnej kamery. Całe. Od narodzin aż do teraz?

Serio było w nim aż tyle bólu? Tyle krzywdy?

Zobaczysz i poczujesz, że nie "bolało Ciebie", tylko poczułeś ból. Zobaczysz, że zamiast "krzywdy", były wyzwiska. To spora różnica.

Za wiele cierpienia odpowiadamy my sami - nieświadomie interpretując rzeczy tak, że sprawiają nam więcej problemów.

Sama Byron Katie - twórczyni rewolucyjnego systemu The Work - idzie w swoich twierdzeniach jeszcze dalej. Uważa, że cierpimy TYLKO wtedy, gdy nasze myśli są niezgodne z rzeczywistością.

Innymi słowy. Skaleczenie wysyła ból. Ale myśl, że "nie powinienem się był skaleczyć" generuje cierpienie.

I trudno mi się z nią nie zgodzić w tej kwestii.

Za 90% cierpienia odpowiada ukryta bądź jawna "powinność"

Wyraz "powinienieć" (sorry, "mieć powinność" - to jedyny czasownik w języku polskim, który nie ma formy bezokolicznika) odpowiada za większość problemów w myśleniu.

"Jestem za gruby" - czyt. powinienem być chudszy. Czy to myślenie oparte jest na faktach? Na dowodach? Przepraszam, ale nie jest. To myślenie życzeniowe. Tworzące poczucie winy.

I na dodatek zawsze sprzeczne z rzeczywistością (każde zdanie oparte o powinność zakłada, że nie jest tak, jak być... powinno - a więc zawsze generuje cierpienie).

Zamiast przeganiać myśli - szukaj nowych

Nikt jeszcze nie pozbył się myśli.

Myślenie, że myśli są jak pliki w komputerze - że można je usunąć bez problemu - jest błędne.

Nasze myśli są takie, jakie są, ponieważ stworzyliśmy takie a nie inne skojarzenia w swoim umyśle. Myślisz tak, jak myślisz, bo podświadomie uważasz daną myśl za najbardziej odpowiednią do danej sytuacji.

Jeśli opieprzasz się za to, że jesteś np. gruby - budujesz w sobie system motywacyjny do chudnięcia oparty na poczuciu winy.

To ma sens na pewnym poziomie świadomości. Nikt z nas do końca nie jest wolny od takiego myślenia.

Jednak wyjścia na poziom, w którym rozbudzasz w sobie zamiłowanie do ruchu fizycznego, szczupłej sylwetki i zdrowego jedzenia - zapewne da takie same efekty behawioralne (zachowawcze), ale z zupełnie inną kinestetyką (emocjonalnością).

Dlatego - zamiast potępiać niekorzystne myślenie - dostarczaj sobie alternatyw.

Szukaj odwróceń myśli.

Jeśli myślisz jestem za gruby - pomyśl inaczej. Może jesteś dokładnie taki, jaki powinieneś być. Bo jadłeś to, co jadłeś. Bo się nie ruszałeś. Bo masz taką florę bakteryjną itd. Więc właściwie powinieneś ważyć tyle, ile ważysz.

"Moje myślenie jest za grube" - możliwe? Pomyśl, co to może dla Ciebie znaczyć.

"Za mało kocham szczupłość" - to też może być prawda. Pomyśl, co możesz zrobić, by pokochać bardziej.

Al_ter_na_ty_wy.

Każdy przełom brał się z tego, że ludzie zaczynali kwestionować utarte poglądy. I budować inne, alternatywne. Na bazie których podejmowali inne decyzje i osiągali odmienne efekty.

Zrób taki przełom w sobie.

Medytacja to "wakacje od myślenia"

Im bardziej cierpisz z powodu myślenia - tym większą ulgę poczujesz, gdy zaczniesz medytować - tzn. celowo i świadomie wyciszać wciąż na nowo swoje myślenie.

Nie jest możliwe wyciszyć myślenia raz na zawsze.

Ale można próbować.

I o to próbowanie własnie w medytacji chodzi.

Gdy pierwszy raz zacząłem próbować - po 20 minutach poczułem ulgę, którą trudno wyrazić słowami. Moje mięśnie były w pełni zrelaksowane. Umysł czysty.

Gdy otworzyłem oczy - czułem się, jakby narodził się na nowo tu i teraz. Bez historii. Bez przyszłości. Jest tylko teraz.

Byłem jak ryba, która pierwszy raz w życiu wyskoczyła ponad taflę jeziora i zobaczyła, że całe życie pływała w szlamie.

Gdy wróciłem do myślenia - byłem na Neo, który wrócił do Matrixa już jako Wybraniec. Wiedziałem, że to wszystko iluzja. Że rzeczywistość jest inna. Akurat ta nasza - w przeciwieństwie do filmowej - spokojna i pełna harmonii.

Nikt nie ma prawa mówić o rozwoju osobistym, póki nie pozna potęgi medytacji. Nie zobaczysz nigdy tak klarownie efektów, jakie wywołuje Twoje myślenie, póki nie nauczysz się z niego "wyskakiwać".

Brać sobie urlopu od myślenia. Po 20 minut dziennie - codziennie.

***

Wciąż wielu gejów nie do końca akceptuje swoją orientację seksualną - a w Polsce panuje nie tylko spora homofobia, ale też prawdziwy deficyt pomocy psychologicznej dla osób LGBT+. Dlatego też stworzyłem praktyczny poradnik, którym możesz sobie pomóc dojść do porozumienia z samym sobą w kwestii swojej seksualności:

Jak zaakceptować siebie jako geja

Przedstawiam w nim prostą, sprawdzoną i skuteczną metodę (zbudowaną w oparciu o wiele różnych metod psychologicznych) pracy nad swoimi przekonaniami, myśleniem, postawą i emocjami - technikę, którą możesz szybko się nauczyć i samodzielnie stosować w zaciszu swojego domu.

DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ O PORADNIKU

KUP EBOOKA / KSIĄŻKĘ DRUKOWANĄ

***