6 powodów, dlaczego totalnie NIE warto się zakochiwać

Byłem narkomanem zakochiwania. Z nałogu wyszedłem jakieś 5-6 lat temu i od tamtej pory moje życie jest spokojne i szczęśliwe. Chciałbym przestrzec innych przed tym zdradliwym nałogiem. Życie to nie komedia romantyczna - tutaj może się skończyć bardzo źle. Nawet samobójstwem.

Dlatego postanowiłem przemówić do tej bardziej rozsądnej części Ciebie.

Nie zatrzymam Cię przez zakochiwaniem się - jeśli chcesz chcesz się zakochać. Ale być może na moment się zatrzymasz i ten artykuł uratuje część Twoich nerwów i zdrowia.

1. Zakochanie to utrata wolnej woli i kontroli nad swoim życiem

Obca w zasadzie osoba przejmuje pełną kontrolę nad Twoim samopoczuciem. Wystarczy, że się uśmiechnie, a Ty szalejesz ze szczęścia. Lub rzuci słuchawką telefonu, by Twoje życie straciło sens.

Może komuś to odpowiada - mnie nie. Ja mówię zdecydowane, wyraźne "nie". Nie chcę być czyimś emocjonalnym zakładnikiem.

Bo może zdarzyć się, że się trafi na odpowiedzialną osobą. A może być tak, że się trafi na kogoś, kto cynicznie wykorzysta to, co do niego czujesz.

Tak czy inaczej - zawsze tracisz możliwość wpływania na siebie. Tracisz kontrolę, oddajesz ją komuś, kogo nie znasz - o kim masz tylko mgliste pojęcie.

Czy to jest mądre? Rozsądne?

2. Zakochanie to narkotyk

Każdy ćpun powie Ci, że ćpanie [tu wstaw nazwę narkotyku] jest cudowne. Daje odlot, zapominasz o problemach, żyjesz chwilą, czujesz się, jak w niebie.

Problem pojawia się, gdy odstawisz. Gdy diler zniknie. Gdy nie stać Cię na kolejną działkę. Gdy musisz wytrzeźwieć i iść do pracy.

Koktajl chemii, która zaczyna buzować w żyłach, gdy się człowiek zakocha, to nic innego, jak mieszanka twardych narkotyków.

Ktoś powie: "ale przecież to naturalne się zakochać, natura tego chciała". Natura też chce, by Cię wpierdolił na śniadanie lew lub gronkowiec złocisty. Wchodzisz w to?

3. Zakochanie to właściwie choroba

Psychiatrzy na całym świecie od jakiegoś czasu dyskutują, czy zakochania nie wrzucić na listę chorób i nie szukać na niego leku. Dlaczego? Powód jest prosty - skany mózgów osób zakochanych nie są trudne do odróżnienia od skanów mózgów... schizofreników.

Innymi słowy - zakochanie, neurologicznie rzecz biorąc, przypomina potworną chorobę psychiczną. Nie pozwala Ci normalnie funkcjonować, zaburza Twoje racjonalne myślenie, każe Ci podejmować durne decyzje.

Zarabiam na chleb swoim mózgiem - nie mogę sobie pozwolić na odloty. To było fajne na studiach, ale w dorosłym życiu...

4. Związki zaczynające się gwałtownym zakochaniem rzadziej się udają

Kultura Zachodu zdaje się być zakochana w koncepcji zakochania. Walentynki, romantyczne komedie, scenerie i rytuały - wszystko to gloryfikuje zakochanie jako cudowny sposób na zaczęcie związku.

Tymczasem statystyka jest taka; rozwodów na Zachodzie jest coraz więcej.

Natomiast w Indiach - gdzie o małżeństwie często decydują rodzice młodej pary, a nie ich rozbuchana fizjologia - związki rzadziej kończą się rozwodami (parę lat temu pisałem o tym szerzej na blogu wraz z linkiem do Newsweeka, gdzie było to omawiane).

Niemożliwe?

Zakochanie to idealizowanie partnera. Uporczywe niedostrzeganie jego wad. Początkowo jest super, ale to jasne, że tworzy to podstawę do potwornego rozczarowania.

A każde zakochanie kiedyś się kończy. Gdy brokat opada - nagle dostrzegamy, z kim TAK NAPRAWDĘ się związaliśmy. I wtedy jest dramat. Gdy budzimy się w łóżku z osobą całkiem obcą. Dziwną. Mającą tony denerwujących nawyków.

Rozwód wydaje się jedyną opcją.

Tymczasem w Indiach - ludzie początkowo są dla siebie obcy. Dzień ślubu to dla nich dramat, jednak wiedząc, że są skazani na swoje towarzystwo, próbują się ze sobą jakoś dogadać. Uczą się o siebie dbać, nabierają nawyków, które podtrzymują ich związek - uczą się długo patrzeć sobie w oczy, dotykać się itd.

Z czasem te wzajemne obchodzenie się ze sobą zmienia się w głębokie uczucie przywiązania i czułości. To etap, do którego wiele par na Zachodzie najzwyczajniej w świecie nie dotrwa. Bo nikt im nie powiedział, że te trwałe uczucia rodzą się z czasem.

A nie po 2 randkach.

5. Zakochanie to nie żadne "przeznaczenie"

Czekaj, czekaj, jak to było? Przylatuje Amorek z gołą dupą i strzela do Ciebie "strzałą przeznaczenia"? Aha... spoko ;)

Zakochanie to tak błogie uczucie, tak ogromne, narkotyczne, wręcz mistyczne uniesienie, że ta powiedzmy bardziej racjonalna część nas zaczyna do tego próbować dopisywać różne "wielkie" historie - o przeznaczeniu, o znaku od Boga, połówkach dusz w osobnych ciałach itd.

Tymczasem neurobiolodzy odkryli, że podwyższony poziom dopaminy - która wydziela się w kontakcie z nowymi bodźcami - zwiększa szansę na zakochanie się. Innymi słowy - łatwiej zakochujemy się w nowych miejscach, osobach - na wakacjach, wyjazdach, wycieczkach, w podróżach służbowych.

Jak to się ma do historii o cherubinku? Czyżby cherubinek bardziej upatrzył sobie kurorty w Egipcie niż stragan z warzywami, który codziennie mijasz?

Zakochanie to czysta fizjologia.

Odkryto nawet, że nasze mózgi uodparniają się na działanie chemii, która odpowiada za zakochanie (tak, jak mózg ćpuna staje się obojętny wobec dawek narkotyku - więc trzeba wciągać więcej, by czuć to samo) - więc nasz organizm co 5 lat mniej więcej stara się zmienić "dopalacz" - zastępując go jakimś bardziej skutecznym.

Innymi słowy - tak na serio możesz na nowo zakochać się co 5 lat. Te zakochania "pomiędzy" to po prostu popłuczyny poprzedniego zakochania. 

Cała ta miłosna maszyneria, to w gruncie rzeczy naiwna mitologia i zabobon taki sam, jak wiara we wróżki, smoki i utopce.

6. Zakochanie poważnie zagraża Twojemu zdrowiu i życiu (minister homopropagandy ostrzega :)

Ludzie z powodu nieszczęśliwej miłości czasem targają się na swoje życie.

Utrata osoby, od której się uzależniliśmy, lub jej odejście, odtrącenie - to pod kątem fizjologicznym niemal zawał serca. Do tego dochodzą zaburzenia odżywiania, snu, trawienia, przeziębienia spowodowane spadkami odporności (przewlekły stres i długotrwałe działanie kortyzolu).

Ja podziękował.

Pewnie, że są takie chwile, gdy mi się zatęskni za tymi uniesieniami. Pomarzy o zakochaniu raz jeszcze. Ale potem przypominam sobie, ile zniszczenia to wniosło w moje życie i przytomnieję.

Szkoda mojego zdrowia, czasu, nerwów i pieniędzy na takie zabawy. Mój rachunek był już i tak skrajnie wysoki - pod każdym względem.

***

Czy to wszystko, co napisałem, oznacza, że jestem zimnym chujem?

Draniem, który bezwzględnie rucha i porzuca? Który nie potrafi już kochać? Wzbrania się od każdej romantycznej myśli?

Pozwól, że opowiem Ci krótką acz pouczającą historię.

Z moim chłopakiem zeszliśmy się zadziwiająco powoli i subtelnie.

Spotykaliśmy się, rozmawialiśmy. Nie było żadnych fajerwerków. Wielkich wyznań w świetle księżyca. Uczyliśmy się mówić do siebie "Kocham Cię" bez naporu namiętności - bardziej z powodu nawyku.

Dziś, gdy o nim myślę - robi mi się ciepło na sercu.

Gdy wyjeżdża - tęsknię. Gdy zmienił pracę i przeniósł się dalej ode mnie - 2 miesiące chodziłem jak struty. To, co powstało między nami, to silna więź budowana powoli, małymi gestami, słowami, wspólnymi przeżyciami i wspaniałym seksem.

To przywiązanie. To sentyment. To owe "ciepło w sercu", gdy o sobie myślimy.

To mój najdłuższy związek - jesteśmy już ze sobą 3,5 roku. To najtrwalszy związek, jaki w życiu zbudowałem z facetem.

Były poprzednie - znacznie bardziej intensywne. Bardziej intensywne w każdą stronę - tę dobrą i tę złą. I tamte związki się rozpadły. Budowane były na bazie chwilowych fascynacji, neurotyzmu i paranoi.

Teraz - nawet, gdy mój chłopak jest daleko - wiem, że wszystko jest okej i na swoim miejscu. Wypełnia mnie spokój.

Dzięki temu wiem teraz jedno - że...

Zakochanie to nie miłość

Zakochanie o ułuda, to narkotyk, wyniszczająca choroba, podstawa do rozczarowań, utrata zdrowia, a bywa, że i życia. To problem, który burzy wieloletnie, udane związki bez wyraźnego powodu.

A często także bez żadnych szans na szczęście.

Pewnie, że się zdarza, że ludzie się w sobie zakochują, a potem dożywają starości razem. Ale skoro można zacząć darzyć kogoś miłością BEZ tego cyrku, cięcia się i dramatów - i wybrać partnera bardziej świadomie - to ja wybieram tak.

Z moim chłopakiem znamy się od studiów - to jest od 2006 roku. Wtedy próbowaliśmy być ze sobą, ale się nie udało, bo było zbyt burzliwie. Tak, wtedy się zakochaliśmy w sobie. Wtedy był ten czas "burzy i naporu" - co doprowadziło do totalnej schizy (temat na osobny post).

On jednak cierpliwie czekał na mnie tyle lat - aż "wyzakochuję" się, wyszaleję, wydupczę. I wrócę. I wróciłem. Bo to była jedyna osoba, która - zamiast szaleńczo zakochiwać się w iluzji idealnego mnie - po prostu mnie wybrała.

I ja jego.

***

Oczywiście jeśli ktoś uważa, że zakochanie jest super, że jest rozwiązaniem jego życiowych problemów, że wyniesie do jego życia samo szczęście i błogostan - nie będę się z nim kłócił.

Być może tylko mnie życie tak okrutnie doświadczyło. Być może u wszystkich innych zakochania przeważnie kończą się "i żyli długo i szczęśliwie" (tylko skąd te tony maili o miłosnych problemach na mojej skrzynce?). Być może demonizuję. Być może się nie znam. Być może brzmię jak stary dziad, co to go życie potraktowało.

Być może.

Ale ja osobiście zakochiwać się już nie chcę. I mam nadzieję, że uda mi się tej plagi uniknąć już do końca życia.

A swoim wpisem i tak pewnie nie powstrzymam młodych, chętnych serc - i umysłów odurzonych Disneyem, romantycznymi komediami, grami (pozdrawiam takiego jednego :) i pornosami, które po prostu będą chciały spróbować i dowiedzieć się, "jak to jest".

Chcąc poczuć "prawdziwe emocje". Że "się żyje" itd.

Macie Moi Mili moje błogosławieństwo. Życzenia, by się jednak udało. Ale na wszelki wypadek - miejcie pod ręką parę tabletek na uspokojenie. I adres tego bloga 😉