DreamWalker Story [06]: Miłość na pierwszym roku

Pierwsze dni moich studiów były dla mnie bardzo nieciekawe. Minął może tydzień od kiedy zostawił mnie mój pierwszy chłopak. Zrobił dobrze (do tego wrócimy). Ale ja wtedy nie czułem się dobrze. 

Lekarz przepisał mi antydepresanty, które sprawiły, że nie schodziłem z ubikacji (taki gratis od mojej choroby). Do tego miałem zawroty głowy i byłem senny jak mops na walerianie. I w takim oto (przepraszam za mimowolny rym) stanie przywitałem studia.

Szybko okazało się, że nie poczuję tam wielkiej ulgi psychicznej...

Dziś już wiem, że nowe otoczenie, nowi ludzie i nowe środowisko powodują w człowieku wzrost poziomu dopaminy. A to z kolei potęguje szansę, że człowiek się zakocha.

I cóż. Tak też się stało.

To było durne i młodzieńcze. Wyłowiłem go z tłumu innych. Był mega przystojny i sympatyczny. Niezwykle szarmancki - przepuszczał dziewczyny przez drzwi, kłaniał się profesorom - i życzliwy. Była od niego pozytywna aura.

Miał na imię Patryk.

Pamiętam dobrze ten moment, gdy podszedł od mnie przed zajęciami. I spytał, czy ja to ja, bo coś o mnie słyszał. I chciał mnie poznać. Nogi się pode mną ugięły, ale nie upadłem - ponieważ zacząłem unosić się kilka centymetrów nad podłogą.

Studia były dla mnie pewnym rozczarowaniem. Ale możliwość spotkania i pogadania z Patrykiem sprawiała, że miałem siłę i ochotę wstawać rano z łóżka i lecieć na nudne zajęcia. Odstawiłem antydepresanty i wróciłem do życia.

I jeb o ścianę.

Jednak szybko owe życie zweryfikowało moje nadzieje.

- Cześć, jestem Edyta - przedstawiła się blondynka.

Tak, to była dziewczyna Partyka.

Od tamtej pory niebo robiło się ciemnoszare szybciej i bardziej dołująco. Miałem niezwykłe "szczęście" spotykać ich na każdym kroku - w sklepach, na ulicach i kawiarniach - gdzie siedzieli, pijąc kawkę i patrząc sobie romantycznie w oczy.

Jednak coś nie dawało mi spokoju.

Patryk był dla mnie miły. To tego stopnia, że wydawało mi się to podejrzane.

Pytał, czemu jestem smutny. Wyciągał mnie do knajpy, żebym się wyluzował. Przychodził do mnie do domu i... pozwalał masować swoje plecy. Nasza znajomość stała się bardzo bliska. A o swojej dziewczynie nie mówił zbyt wiele. Pojawiała się niechcący w kontekście SMSów. I tyle.

Wyznanie miłości

Pamiętam ten wieczór bardzo dobrze. Spotkałem się z nim na rynku. Zaczął padać pierwszy śnieg a łagodny wiatr przywiał skojarzenia ze świętami.

Wyszliśmy z knajpy. Zagadałem do niego, że ktoś na naszym roku zakochał się w nim po uszy.

Zrobił wielkie oczy. Spytał, kto.

I wtem dostał SMSa. Ode mnie.

"Ja."

Zmieszał się. Uśmiechnął. A potem znów zmieszał. Przyznał, że to... miłe.

Po czym musiał wsiąść do autobusu. I odjechać. Zostawiając mnie tam - w mroku kiełkującej zimy. Może nie tak to sobie wyobrażałem. Ale za to nie wyobrażałem sobie, że miałbym my tego nie powiedzieć.

Chciałem, by się z tym skonfrontował. By wiedział. Tylko tyle. Żebym nie musiał potem żyć życiem, w którym zarzucałbym sobie, że mu nie powiedziałem. Z rojem myśli "A co by było, gdyby..."

Powiedziałem. I byłem z siebie dumny. A teraz... niech się dzieje, co się chce.

Co się zmieniło

Staliśmy się... najlepszymi przyjaciółmi.

Codziennie chodziliśmy gdzieś na piwo, do knajpy i na spacery. Był dla mnie miły i serdeczny. Mieliśmy swoje przywitanie (pożyczone od kabaretu Ani Mru Mru) a Edyta... zeszła na ósmy plan. Była, przewijała się, po czym znikała. Tematu nie było.

Wstąpiły we mnie nowe nadzieje - że coś się zmieni. Że coś się przełamie. Że może... może go pocałuję?

Jednak stan rzeczy - pomimo, że świetny - frustrował mnie na dłuższą metę swoją niezmiennością. Nasze stosunki były świetne, ale nie szły do przodu. Patryk miał pewną granicę, której konsekwentnie pilnował. 

I tak nastała wiosna. Gdy powiedziałem mu, że będę szukał kogoś dla siebie. Kogoś innego.

Przyjął to do wiadomości z pewną powierzchowną obojętnością.

Parę dni po tym zapytał mnie... co to jest biseksualizm.

Odpowiedziałem mu.

Po czym temat zniknął. Na zawsze.

Ale...

Minęły miesiące. Lata. Żyliśmy swoimi życiami. Ja miałem chłopaków, on dziewczyny. Z Edytą się rozstał, bo była nie do zniesienia. Potem była kolejna dziewczyna, ale też nie wyszło...

Ale dziś... Nadal jesteśmy przyjaciółmi.

Mieszka parę ulic ode mnie i czasem wyskakujemy na piwo. Dzwonimy do siebie, odwiedzamy się. On czasem pożycza ode mnie książki. Jest sam, ale - jak twierdzi - szczęśliwy.

***

Po co Wam o tym opowiadam?

Chciałem Wam powiedzieć jedno - że czasem zakochanie nie wychodzi. Ale czasem też rzeczywistość okazuje się bardziej życzliwa, niż myślimy.

I z nieszczęśliwego zakochania rodzą się czasem rzeczy tak piękne, jak przyjaźń.

PS To na górze to nasze zdjęcie ze spaceru. Sprzed wielu lat. Ja przytulam się do niego, a on, siedząc na barierce mostku, przyjacielsko daje mi pięścią w twarz :)