Dom dla Gejów - moje marzenie

Moje serce jest czasem jak szalony malarz - maluje mi przed oczami dziwne, zaskakujące acz zawsze piękne wizje. Tym razem namalowało mi wizję tak uroczą, że postanowiłem się nią podzielić szerzej - byście sami mogli ocenić, czy jest jakakolwiek szansa na jej realizację...

Jest taka mała, cicha, podgórska miejscowość - Polanica w województwie dolnośląskim - pełna starodawnych uzdrowisk, dostojnych willi, urokliwych deptaków z ławeczkami i fontannami, kawiarenek i restauracji, a także szalonych, zielonych manifestacji natury: parków z historią czy skrzętnie zadbanych kwietników.

Życie toczy się leniwie tam od sezonu do sezonu - w których to miejscowość wypełniają kuracjusze i turyści, który za dnia zażywają leczniczych zabiegów, poddają się kuracjom i odnowom, a wieczorami dają się ponieść karnawałom, które wypełniają urokliwe uliczki światłami i śmiechem.

Taki raj dla introwertyka - który szuka intymnego kontaktu z przyrodą, a jednocześnie nie chce tracić koneksji z cywilizacją i jej udogodnieniami.

Często Polanicę odwiedzam - by móc cieszyć się jej atmosferą i tym, co to urocze miasteczko oferuje.

Szczególnie za serce chwytają mnie te wielkie, poniemieckie wille - dumne, solidne, odnowione, z wysokimi strychami, wielkimi oknami mrugającymi okiennicami, grubymi murami, które oddychają chłodnym powietrzem i zapachem historii, które obrały miejsce właśnie w tych staromodnych wnętrzach.

Moja poruszona wyobraźnia podpowiedziała mi, że kiedyś jedna z tych willi mogłaby stać się Domem dla Gejów - schronieniem dla wszystkich homoseksualistów, którzy zostali wygnani ze swoich domów, którzy byli tam nękani i wyzywani. Tam właśnie mogliby znaleźć swoje miejsce na Ziemi - wśród zieleni i przyjaznych im osób.

Och, moja fantazja posunęła się znacznie dalej.

Wyobraziłem sobie wielką jadalnię, w której co ranek na wielkim, szwedzkim stole pojawiałyby się pyszne i zdrowie przekąski. Przeszklone jej wnętrze wpuszczałoby poranne słońce do siebie - zawczasu przefiltrowane przez zieleń drzew otaczających posiadłość.

Wyobraziłem sobie poranne ćwiczenia na trawie skąpanej w lipcowym słońcu. A także jesienne, długie spacery po okolicznych lasach - poszukiwaniu runa, kasztanów, grzybów czy jagód. I te długie, zimowe, nocne wyprawy po opał i po zachwyt nad lodowym, wielkim księżycem wiszącym nad nieskończoną krainą lasów i gór.

Wyobraziłem sobie kameralne salki, w których odbywałyby się zajęcia kreatywne, medytacje czy wspólne warsztaty rozwojowe, podczas których wraz z uczestnikami ćwiczylibyśmy swoje umysły i umiejętności zarządzania swoją energią.

Nie zabrakłoby także małego basenu, jacuzzi, sauny, siłowni czy sali fitness - gdzie każdy chętny mógłby zadbać o swoją cielesność i zdrowie.

Około godziny 14:00 każdego dnia rozlegałby się dzwonek oznajmujący, że na stołach pojawił się pyszny, ciepły obiad - stworzony z zamysłem wyłącznie ze zdrowych ingrediencji, a na deser - coś pysznego.

Wyobraziłem sobie długie wieczory spędzone na głębokich dyskusjach przy kominku i lampce wina lub też mniej intelektualnie, ale nie mniej nudno - podczas wspólnego oglądania filmów czy seriali.

W tej całej fantazji nie zabrakło także miejsca na moje osobiste pragnienie posiadania wielkiej, tajemniczej pracowni na poddaszu - pełnej starych i mądrych ksiąg, pożółkłych notesów wypełnionych oszałamiającymi koncepcjami, mahoniowego biurka, przybitych gwoździkiem motyli na ścianach, zakurzonego mikroskopu, sztalugi z wiecznie niedokończonym obrazem, a także osobistego stadka potulnych kocurów, które chętnie wylegiwałyby się w zakurzonym snopie mlecznego światła, które wlewałoby się przez okienko na dachu.

To wszystko byłoby oprawione w ramy życzliwości, serdecznej atmosfery, która witałaby każdą zagubioną gejowską duszę, która zjawiłaby się u progu tego domostwa.

Ot, być może wizja irracjonalna, być może szalona i kontrowersyjna, ale też tak piękna, że znów na nowo chce się żyć.