Po czym poznać Miłość?

Nie, to nie będzie kolejny wiersz o miłości, to nie będzie naukowa próba ujęcia miłości w postaci chemicznej ("miłość to fenyloetyloamina" bleee). To będzie spojrzenie na Miłość - z boskiego punktu patrzenia.

Gdy się rodzimy, jesteśmy zatopieni w Miłości - tej prawdziwej, pochodzącej z Serca (dosłownie!). Wtedy każdy moment jest wielką przygodą. Każda kałuża na podówrku wydaje się oceanem, po którym możemy podróżować niczym piraci od jednej do drugiej egzotycznej wyspy. Piaskownica jest pustynią, pełną oaz, zakopanych skarbów i piramid. Każdy dzień jest rokiem. Każdy rok - wiecznością.

Jako dzieci, nie mieliśmy przeszłości. Niczego nie planowaliśmy. To był flow, czysty przepływ Miłości. Od niej brały się inne uczucia - całkowita Akceptacja tego, co jest, Wdzięczność - również za wszystko, Radość, Zaufanie.

Potem Matrix rozpoczał swoje dzieło.

Prawdziwą Miłość - która jest BEZWARUNKOWA (występuje cały czas, czy tego chcesz, czy nie) - zastąpiliśmy jej umysłowym odpowiednikiem - zakochaniem. Prawdziwa Miłość nie stawia warunków, niczego nie nakazuje, nie potrzebuje, nie domaga się. Ona po prostu jest. Zakochanie - mylone nagminnie z Miłością - jest warunkowe. Mówi: "Kocham Cię, bo ... (wstaw cokolwiek)". "Kocham Cię za to, że (-II-)" itd.

Wdzięczność za wszystko, co istnieje - a więc idącą za tym niekończącą się celebrację Życia - zastąpiliśmy wadzięcznością warunkową. Ktoś nam coś da i wtedy czujemy się wdzięczni - zapominając, że każdy dzień, jest Darem. Każda sekunda.

Radość bezwarunkową - która idzie ramię w ramię z Wdzięcznością - zastąpilśmy radością warunkową - musimy mieć się z czego cieszyć. Co za ułuda, zważywszy, że w naszym wnętrzu posiadamy już wszystko, czego potrzebujemy.

Akceptację zastąpiliśmy wiecznym ocenianiem, co jest ładne, co brzydkie, co dobre a co złe. Dzieci tego nie robią. One nie wiedzą, co jest dobre i co złe, co pozwala im korzystać i cieszyć się wszystkim. Potem Matrix mówi "z rzeczywistością coś jest nie tak, musisz walczyć i desperacko ją zmieniać". Buhahaha! Fenx, są lepsze opcje.

Zaufanie - całkowicie naturalny stan, w którym się rodzimy - tłumimy skutecznie lękami i obawami. Zaufanie to nie było do kogoś lub czegoś - ufaliśmy Wszechświatowi. Potem Matrix nakarmił nas obawami - że sobie nie poradzisz, że Ci się nie uda - i Zaufanie zostało zepchnięte na dalszy plan.

Gdy ktoś kocha Cię prawdziwą Miłością - taką bez lęków, bez oceniania, przepełnioną Akceptacją, Radością, Zaufaniem i Wdzięcznością - nie chce Cię zmieniać. Nie chce Cię też zachowywać w takiej formie, w jakiej egzystujesz na chwilę obecną. Nie ma ochoty Cię kontrolować, doglądać. Nie chce od Ciebie NIC.

Liczę, że w całej swej Mądrości zrozumiesz teraz, co do Ciebie piszę.

Człowiek kochający prawdziwą Miłością daje Ci Wolność - pozwala Ci na wszystko, wierząc, że Twoje decyzje są najlepsze z tych, które masz. Wierząc, że się uczysz. Ciesząc się z każdego Twoje sukcesu. To jest Miłość przez ogromne "M" - standard, do którego dorosło może 1% ludzkości. Ludzkości wciąż karmiącej się schizami o kryzysie, o bezrobociu, o zyskach i stratach.

Najprawdziwsza Miłość to taka, która wciąż pyta: "Co jeszcze mogę zrobić, by drugiemu człowiekowi było lepiej - by żył jeszcze lepiej, niż dotychczas?"

Wiesz czemu? Bo w sensie duchowym - wszyscy jesteśmy Jednością. Nie ma egoizmu i altruizmu, dawania i brania - wszystko jest tym samym.

Robiąc dobrze Tobie - robię dobrze sobie. I odwrotnie.

I jak znam życie, zaraz w komentarzach pojawi się pierdolenie, że "partnerowi nie można pozwalać na wszystko", "co z moimi potrzebami, które muszą być zrealizowane" itd. - które będę tylko wypryskiem na dupie pochdzącym z obaw i lęków, że Twój partner wyrucha na boku, zostawi i będziesz sam, albo że "będę taki nieszczęśliwy".

Lęk = brak Zaufania. Brak Zaufania = zjebane życie.

Miłości nie da się zdefiniować słowami, bo słowa pochodzą z umysłu, a Miłość z serca. O kant dupy można więc rozbić wiersze o miłości, filmy i piosenki. To ułudy pochodzące z modeli rzeczywistości ich autorów.

Cokolwiek powiesz słowami o Miłości - będzie kolejną iluzją umysłu. Może użyteczną, może nie. Ale iluzją. Ja mogę podjąć się próby zaledwie ułożenia w słowa tego, co niewypowiedzialne. 

Zachęcam Cię jednak do oczyszczenia swojego wspaniałego umysłu, by przestał on definiować w kółko, czym jest Miłość, bo to strata czasu. Tworzenie definicji Miłości ("czym Ona jest?") przypomina pieczenie pysznego ciasta za pomocą komputera. Nie uda się. Komputer może Ci dać przepis na ciasto, opowiedzieć, jak je zrobić. Ale dopiero Serce ma na tyle Ciepła, by ciasto uczynić.

Doświadczaj Miłości - tu i teraz - oto odpowiedź godna Ciebie.

P.S. Do tej pory poznałem tylko kilku ludzi, którzy zdają się - zupełnie nieświadomie - rozumieć to, co tutaj wyraziłem słowami. Dziekuję im za to, że Są.